UIT: DE ZEE MIJN LEVEN.

Om me heen blijven de buien hangen. De maan schijnt sinister door het zwart. Deze grote leegte is ook het gebied van de grote stilte waarin dat gevoel groeit dat zich moeilijk omschrijven laat. Dat gevoel van verlangen in je diepste ziel. Om me heen niets dan water, grijs en onvriendelijk. Erboven vormen zich wolken, door niets onderbroken. Hier ben je alleen. Alleen met je gevoel, je verlangen. Ik zit aan dek een beetje te koukleumen. Ik voel mezelf ongemakkelijk en denk over mijn bestaansrecht hier op deze plek. Zag ik maar een walvis. Zelfs vogels zijn schaars. Ik realiseer me dat ik een paar dagen lang zelfs geen albatros heb gezien. In het ijsbergengebied zag ik vogels. Nu niet meer. Geen zon, geen maan, geen sterren. Wel licht overdag. De dagen zijn heel licht, de nachten niet echt donker. Ik luister naar het ruisen van het water. De Zeeman maakt voortgang. Soms voel ik wat licht buiswater in mijn gezicht. Het spoor achter me is te volgen tot waar de golven het vernietigen. Op zee ben ik niet te volgen. Niemand ziet mij. Men kent mijn bestaan en denkt aan mij. Ik aan hen. En aan een wereld vol schermutselingen. Grote, kleine, persoonlijke en onpersoonlijke, de strubbelingen van dichtbij en van veraf. Hier zijn alle afstanden hetzelfde. Hier probeert deze grote leegte, de leegte in mijn hart te vullen. De leegte die slechts op een manier kan worden gevuld. Door het grote mysterie dat leven heet. Ik ga bij de mast zitten en kijk naar de boegen. Fonkelende waterdruppels geven aan dat de Zeeman voortgang maakt. Ik voel de wind in mijn gezicht. Geen mens ontkomt in zijn leven aan een vorm van eenzaamheid. Hoe goed je verhouding met je omgeving, je vrouw, je vrienden, ook is. Iedereen verlangt. En dat verlangen komt voort uit een gemis. Misschien uit het niet voorhanden hebben van antwoorden.

Ik verkleum en ga naar binnen. Binnen is het me echter weer te benauwd. Liever wil ik toch buiten zitten. Aan dek. Om me heen kijken. De wolken breken en ik zie blauw in de lichte nacht. De golven glinsteren. Iedere mededinger is een winnaar. Verliezers hebben het gewoon nooit geprobeerd. Ontspan je. Kaap Hoorn is recht vooruit. Ontspan je. Vergeet die schema’s. Zeil en geniet. Vul je hart. Ik ben er. Ik waak. In de gaten in de bewolking boven me zie ik sterren. Als die maar een keer per jaar te zien zouden zijn, liep de mensheid uit, elk jaar opnieuw. Nu kijken we nauwelijks naar de schoonheid van de sterrenhemel. De wind trekt aan. Er komt meer buiswater. De wolken sluiten zich en de nacht is weer gevallen. 

All showers around me. The moon shines sinister through the black. This great void is also the area of ​​great silence in which that feeling grows that is difficult to describe. That feeling of desire in your deepest soul. Nothing but water around me, gray and unfriendly. Above it, clouds form, interrupted by nothing. Here you are alone. Only with your feeling, your desire. Its cold on deck. I feel uncomfortable and think about my right to exist here at this place. I saw a whale. Birds are scarce. I realize I haven’t even seen any albatross for a few days. I saw birds in the iceberg area. Not anymore. No sun, no moon, no stars. The days are very light, the nights not really dark. I listen to the rustling of the water.  Sometimes I feel some light spray in my face. The trail behind me can be followed to where the waves destroy it. I cannot be followed at sea. Nobody sees me. People know my existence and think of me. I think of them and to a world full of skirmishes. Large, small, personal and impersonal, the troubles from near and far. All distances are the same here. The great emptiness tries to fill the emptiness in my heart. The void that can only be filled in one way. I sit down by the mast and look at the bows. I feel the wind in my face. No person in his life escapes a form of loneliness. No matter how good your relationship with your environment, your wife, your friends, is. Everyone desires. And that desire comes from a lack. Maybe from the lack of answers.

I churn and go inside. Inside, however, it is too stuffy for me again. I’d rather sit outside. On deck. The clouds break and I see blue in the light night. Every competitor is a winner. Losers just never tried. Relax. Cape Horn is straight ahead. Relax. Forget those schedules. Sail and enjoy. Fill your heart. I’m here. I’m watching. I see stars between the gaps in the clouds above me. If they could only be seen once a year, humanity would wonder, every year. Now we hardly look at the beauty of the starry sky. The wind is picking up. The clouds close and the night has fallen again.