Henk de VeldeThe Never Ending Journey

Apr 21st De wachtkamer als observatorium. The waitingroom. ( Dutch, English)

Dit haal ik nog even uit het persbericht wat ik de eerste week van maart er uit heb gestuurd: Het heeft geen zin meer, een sponsor zal het niet alleen doen voor die 15 dagen wat mijn overtocht zal duren, ondanks de enorme publiciteit, maar die is te kortstondig, een sponsor wil meer en dat is begrijpelijk. Door het verstrekken van de tijd vervallen diverse evenementen en daardoor high-light-exposure voor de sponsor. Ik kan de boot nog een keer laten zien op een Hiswa te water en ik zou na de race er de St Maarten Heineken Regatte aan kunnen verbinden maar dat is ook alles.

Zoekt men sponsors dan moet men in de huid van de sponsor kruipen. Dus je eigen project is niet belangrijk. Hoe moeilijk of zwaar of spectaculair het ook is, de beoogde sponsor kijkt naar de media waarde. Dus wat hij er aan heeft.

Free publicity is gratis maar daar moet je voor winnen of bijna verzuipen. Er moet iets gebeuren om in het nieuws te komen. Een goede media campagne kost geld en dat moet je optellen bij het benodigde bedrag. Vandaar dat een VOR campagne zo veel kost. Niet de boot en de bemanning, nee het (met alle respect) circus er om heen kost geld.

Wachten heeft voor mij vooral met verveling en afhankelijkheid te maken. Om het nog sterker te zeggen: met het verprutsen van tijd. Ik zie er niets positiefs in. Je zult mij nooit horen zeggen: oh wat leuk, ik ga mijn middag doorbrengen in een wachtkamer!

Toch heb ik meer dan twee jaren gewacht op ongeveer 50 antwoorden. Het is zoiets als solliciteren. Je biedt ze het beste van je aan en wacht dan op antwoord. Soms komt die snel. Soms duurt het lang. Wat het nee-antwoord ook is, het is meestal standaard. De sponsor aanvrager moet realist blijven: ik heb waarschijnlijk niet genoeg te bieden.

DUS de zomer komt. DUS ga ik varen. Waarschijnlijk richting Noorwegen. Noorwegen is zo dicht bij. Twee nachten op zee en je bent er. En de nachten worden steeds korter. Je vaart het licht tegemoet. En ergens in m’n achterhoofd heb ik nog een extra plannetje. Hoewel dat niet hoeft. Ik ken zulke mooie stille ankerplekken. Ik ken een paar leuke stadjes. Ik bestel mijn pølsner en loop naar de stroomversnelling en kijk in het stromende water.

To start with the press release that I released the first week of March:

De Velde did not find a main-sponsor. Henk contemplates to stop the campaign. “It makes no sense, a sponsor will do it not only for those fifteen days what will take me to cross the Atlantic, despite the massive publicity, but that is too short, a sponsor wants more and that’s understandable,” he says.

The required amount (minimum € 200,000) for the Tennant 16-meter catamaran, was not met and sometimes you have to make a decision. ‘Better a decision than no decision.

If you are looking for sponsors then you have to crawl into the sponsor’s skin. So your own project is not important. How difficult or heavy or spectacular it is, the intended sponsor looks at the media value.

Free publicity is free, but you have to win or almost drown to get in the News. Something has to happen. A good media campaign costs money and you need to add it to the required amount. That’s why a VOR campaign costs so much. Not the boat and the crew, but the (with all respects) media-circus costs the most.

Waiting has to do with boredom and dependency. Waiting is a spat of time. You will never hear me saying: oh how nice, I’m going to spend my afternoon in a waiting room! However, I have been waiting for more than two years for about 50 answers. It’s something like applying for a job. You offer them the best and then wait for answer. Sometimes they come quickly. Sometimes it takes a long time. Whatever the no-answer is, it’s usually standard. The sponsor applicant must remain realistic: I probably do not have enough to offer.

Summer is coming. Nothing on my mind. No waiting room anymore. Probably I sail towards Norway, my favorite country in Europe. Two nights at sea and I’ll be there. And the nights are getting shorter. Sailing towards the arctic summer light. And somewhere in my mind I still have another extra plan. Though not necessary . I know such a pretty quiet anchorages. I know some nice towns. I order my pølsner and walk to the rapids and look in the fast flowing water.

Sep 4th Op zijn kooi uitgestrekt legde hij zijn hand op zijn kloppend hart. ( partly in English)

De HISWA te water is weer voorbij. In het MOTORBOOT theater had ik 2 keer de zaal vol. Fijn …anders zou ik er niet zijn. Heb je nog iets bijzonders gezien ? Dat is moeilijk want iedere boot of product heeft z’n charme … de Motorboot van het jaar vind ik toch de Bege 42 allrounder … en uh ..ja er lag een aluminium van Vossen tender van 8,5 mtr … wow zo een wil ik er wel bij.

Maar Henk is tevreden met zijn Solitario.

Het doel is ook anders maar dat hebben jullie wel tussen de regels door in m’n vorige stukjes gelezen. Ik heb nog het oog op een 24 ft catamaran … een zeil-scheur-bakkie waarin je nog kunt slapen ook. En er lopen nog twee zeer serieuze sponsoraanvragen voor de Route du Rhum.

Is de rust nog niet weer terug gekeerd Henk ?

Ja zeker wel of bijna …

Uit Lot Onbekend.

Hij luisterde naar het ruisen van het water. Het spoor achter hem was te volgen tot waar de golven het vernietigden. Op zee was hij niet te volgen. Niemand zag hem. Maar een kleine groep wist van zijn bestaan en men dacht aan hem. Hij aan hen en aan een wereld vol schermutselingen. Grote, kleine, persoonlijke en onpersoonlijke, de strubbelingen van dichtbij en van veraf. Het wordt steeds moeilijker jezelf te zijn. Dat besefte hij het duidelijkst op zee. Iedereen wil deel uitmaken van je leven want iedereen is onderdeel van de samenleving. Voor kluizenaars is er geen plaats. Die trokken zich vroeger al terug in de woestijnen en bergen en kleden zich in kamelenhuiden en aten sprinkhanen. Dat moet je vandaag eens proberen. Dan word je opgesloten. In de gaten in de bewolking boven hem zag hij sterren. Als die maar een keer per jaar te zien zouden zijn, zou de mensheid elk jaar opnieuw uitlopen. Nu kijkt men nauwelijks naar de schoonheid van de sterrenhemel. Op zijn kooi uitgestrekt legde hij zijn hand op zijn kloppend hart.

O no its not the end … although I feel I have to change my tactics. Two possible sponsors still have to answer my proposal for the Route du Rhum. It has to happen the coming months otherwise I change plans. No plan A or B, just plans with nothing is impossible on my mind.

I wrote a book (in Dutch). Sometimes I publish short parts of it . Destination Unknown.

He listened to the murmur of the water. He looked at the wake his vessel made. No one saw him, no one knew where he was, but a small group of his closest friends, and they thought of him. He thought of them and their world full of skirmishes. Big, small, personal and impersonal, the struggles up close and afar. this He realized this most clearly at sea. Everyone wants to be part of your society. There is no place for hermits. Centuries back they withdrew already back in the deserts and mountains and dressed in camel skins and ate grasshoppers. You should try this today. They come and lock you up.Through the holes in the clouds above him he saw stars. When this would happen once a year, mankind would go out and look and were amazed. But now, barely ones are looking at the beauty of the starry sky. In his bunk he laid his hand on his beating heart.