History
Tekst in Nederlands en Engels.
Text in Dutch and English.
https://en.wikipedia.org/wiki/Henk_de_Velde
Wikipedia in Dutch, English and Spanish
Once you have the image of your destination in your mind, you would not get lost. (Micronesian seafaring).
Impossible is just a big word thrown around by small men who find it easier to live in a world they’ve been given than to explore the power they have to change it. Impossible is not a fact. It’s an opinion. Impossible is not a declaration. It’s a dare. Impossible is potentional. Impossible is temporary.
Reizen is geen vrijetijdsbesteding. Reizen is een manier van leven. Voor mij is het belangrijkste; het reizen op paden die hart hebben. Zo reis ik, en de enige zinvolle uitdaging is om die in haar volheid te volbrengen. Zo reis ik, kijken, kijken, ademloos kijken.
Travelling is no hobby, travelling is a way of life. For me there is only the traveling on paths that have heart. Thats the most important. There I travel, and the only worthwhile challenge is to traverse its full length. And there I travel, looking, looking, breathlessly.
De eerste reis was met de Orowa. Dit was een 14 meter catamaran ontworpen door James Wharram. Het type was een Oro. Lengte 14 mtr, breedte 6 mtr, diepgang 0,75 mtr, zeiloppervlakte 65 m2 + 50 m2 bolle jan. Wereldreis 1978-1985, afgelegde afstand 50.000 mijl. Grootste gebeurtenis; geboorte van Stefan op Paaseiland in 1981.
Tweede reis in 1988 met de Alisun J&B, ex British Airways van Robin Knox-Johnston, ontworpen door by Rod McAlpine Downie, lengte 18 mtr, breedte 9 mtr, diepgang 0,60/2,70 mtr, zeiloppervlakte 100 m2 +mps 120 m2. Tijdperk 1988/89. Eerste non-stop poging, moest stoppen in Bluff in Nieuw Zeeland, hele brugdek was er uit geslagen, uiteindelijk incl deze stop in 158 dagen de wereld rond.
De derde reis was eigenlijk het grootste Nederlandse Nautische Media project ooit met een spiksplinter nieuwe boot en volledige TV coverage door RTL4 in de 5uur Show. Maar de reis zelf werd een teleurstelling door de aanvaring met een container. Zeeman had meer verdiend. De Zeeman was ontworpen door Bernd Kohler. Lengte 18 mtr, breedte 11.60 mtr, diepgang 1.20/2.40 mtr. Zeiloppervlakte 150 m2 + spinnaker 120 m2. Tijdperk 1992/93. Na Kaap Hoorn viel de stroomvoorziening uit. Er was geen contact met de wal mogelijk. Ik was 40 dagen vermist. De 147ste dag, 3 dagen voor aankomst in Brest, knalde ik tegen een UFO (unindentified floating object) … gered door een Russisch schip, geopereerd op Madeira, in een rolstoel naar huis .
De Zeeman werd geborgen. Rhebergen Multihulls verbouwde de Zeeman en zij kreeg een nieuwe naam; C1000. Op advies van Robin Knox-Johnston en wijlen Peter Blake kreeg de boot meer drijfvermogen in de boeg en ze werd verlengd. Lengte 21,30 mtr, breedte 11,60 mtr, diepgang 1,50/ 2,70 mtr, koolstof mast 26 mtr, kevlar verstaging, zeiloppervlakte 220 m2 + 120 m2 code zero, hoogste snelheid 36 knopen, beste 24 uurs afstand 420 mijl. Ik zeilde de C1000 in 1996 in 119 dagen nonstop rond de wereld. Later zeilde de C1000 onder de naam Simac.
De vijfde reis was met de Campina. Dit was een stalen monohull want ik wilde door de Noordoost passage boven Rusland langs. Campina lengte 17,50 mtr, breedte 4,60 mtr, diepgang 1,20/2,70 mtr, zeiloppervlakte 140 m2. Tijdperk 2001 t/m 2004. Na geweigerd te zijn in Murmansk zeilde ik via Patagonië en Hawaii naar de Bering Zee. In Providenya kreeg ik toestemming. Door vroege inval winter moest ik overwinteren in Tiksi, halverwege Siberië. In 2004 kon ik verder. Roeren gekraakt. Hulp van nucleaire ijsbreker. Reparatie in Murmansk. December 2004 terug in Nederland.
De zesde reis volgde. Sommigen noemen de Juniper het beste zeilschip ter wereld. Deze trimaran werd ontworpen en gebouwd door Chris White. De tewaterlating was 1981 maar je ziet het niet van de Juniper af dat dit schip 30 jaar oud is. Juniper was haar tijd ver vooruit. Lengte 16 mtr, breedte 9 mtr, diepgang 1.40 mtr, ketch getuigd, draaibare masten, 115 m2 zeil + 50 m2 mps. Ik vertrok 2007 en kwamië terug in 2011 na 50.000 mijlen.
Ik heb iets totaal anders gekocht: Solitario, een 13,85 mtr de Vries Lentsch kotter. Zomer 2013 bracht me naar Spitsbergen en terug. Iedereen vraagt; wanneer ga je weer weg ? En ik ben nog maar net thuis ! Maar waar ga je dan heen ? Ach korte reizen zeg ik dan … !! 2013 bracht me naar Spitsbergen en 2014 naar Galicië ( NW Spanje).
Here you will find information about the 6 circumnavigations. From the first till the last. The first one was from 1978 to 1985 and the boat was a James Wharram designed 46ft Oro catamaran. Built by Peter Robbins of Darthmouth (UK). Length 46 ft, beam 20 ft, draft 2.6 ft, sailarea 750 sqft + mps 600 sqft. Circumnavigation by the Panama canal, total distance 50.000 miles, returned by Cape the Good Hope. Most important fact; birth of my son Stefan in 1981 on Easter Island.
Second voyage. The vessel was a 60ft catamaran, designed by Rod McAlpine Downie and ex-British Airways of sir Robin Knox-Johnston. Named Alisun J&B, length 60 ft, beam 30 ft, draft 2.6ft/9 ft, sailarea 1200 sqft + mps 1000 sqft. The years 1988/89. The plan was to sail non-stop around the world. I had to stop in Bluff (New Zealand) because the whole bridgedeck was blown away in the Indian Ocean. Including 4 repair days the voyage around the world took 158 days.
The 3rd voyage started great with a brand new catamaran called Zeeman. Designed by Bernd Kohler. Length 60 ft, beam 39 ft, draft 4/9 ft, sailarea 1500 sqft + 1000 sqft reacher. The years 1992/3. After passing Cape Horn all generators failed. No charching of batteries possible. No radio contact for 40 days. Day 147, 3 days befor arrival, I had a collision with an UFO (Unindentified Floating Object) probably a container. Bow broken, mast fell down, I myself a scullfracture, rescued by Russian freighter, dropped off on Madeira, operated, home in a wheelchair.
Zeeman was salvaged and from Zeeman we made the best vessel I ever had. Robin Knox-Johnston and the late Peter Blake gave me advice: MORE BOYANCY in the bows and MORE WATERLINE LENGTH. Her new name was C1000. The year was 1996. Length 71 ft, beam 39 ft, draft 5 ft/9 ft, new 85 ft carbon mast, kevlar rigging, sailarea 2500 sqft + code zero 1500 sqft, highest speed 36 knots, best daily distance 420 miles, 119 days non-stop around the world. Great memories of a great boat.
The 5th voyage was with the steel monohull Campina. The plan was to sail single handed the Northern Sea Route north of Russia. Campina length 57 ft, beam 16 ft, draft 4 ft but with centre board 9 ft, sailarea 1500 sqft. Years 2001-2004. At first refused by the Russians in Murmansk. Sailed via Patagonia and Hawaii to the Bering Sea. Got permission to carry on. Because of early winter had to winter over in Tiksi Buhta midway Siberia. Carried on in 2004. Rudders severe damaged by ice. Help from nucleaire icebreker Vaigatch. Repairs in Murmansk. Back home december 2004.
The 6th was a voyage to paradise. Some call Juniper the best sailing yacht in the world. Designed and built by Chris White. Aim was the most bang for the buck. She was launched in 1981 but Juniper was her time far ahead. She still looks like a modern trimaran with her high placed gullwing beams. Length 52 ft, beam 30 ft, draft 4.6 ft, ketch rigged, rotating wingmasts, 1200 sqft of sail + 600 sqft mps. I left Europe in 2007 and returned 2011 after 50.000 splendid miles.
I purchased someting completely different; Solitario, a 45 ft steel motoryacht. In the summer of 2013 I sailed her to Svalbard (Spitsbergen) and back. And everybody is asking me when I leave again ? But I arrived just a short while ago! But where do you go next is the question. Short trips is my answer… 2013 I sailed to Svalbard and in 2014 to Galicia ( NW Spain). Always venturing further …
Bij elke oversteek check je het weer vooraf maar wat je krijgt is wat je krijgt. Voor de meesten van ons, is het begrip van de zee op basis van ervaringen op het strand, in de havens, op de boot of gedurende het zeilen in kustwateren. Overal, behalve op de eilanden ver in de oceanen gelegen, werd mij gevraagd, als ik weer eens een oceaan overstak, of ik langs de kust ging. In elk van deze gevallen denkt men dat dat relatief veiliger is met het land nooit meer dan een paar uur weg. Maar als ik dan aan de grote stormen denk die ik uiteraard heb meegemaakt dan was ik altijd blij dat deze ver van de kust af waren, daar waar ruimte is. Niets kan vergeleken worden met wat er psychisch met je gebeurd als een zeeman echt in het grote, hoge, wilde blauw daarginds tuurt. Huilende geluiden rond de masten, groen koud water dat over het dek davert en hard water dat soms zo hard tegen de romp slaat dat het voor een ogenblik lijkt dat de tijd ophoudt te bestaan. En dat dagen achter elkaar. Binnen een kwinkslag van de tijd kan een hevige storm het scheepje versplinteren en kan het gebeurd zijn en verdrink je in de duisternis beneden je. Dan bidt elke zeeman het bekende Bretonse gebed: gedenk mij, Uw zee is zo groot en mijn schip is zo klein.
At each crossing you check the weather before, but what you get is what you get. For most of us, the notion of the sea is on the basis of experiences on the beach, in the ports, on the boat or while navigating along coastal waters. Everywhere, except on far offlaying islands, I am asked, before I crossed an ocean again; if I was following the coast. In each of these cases, it is thought that, that is relatively safer for the land is never more than a few hours away. But when I think of the great storms, I’ve been through, I was always pleased that these were far from the coast, where there is room. Nothing can be compared to what happens to you psychologically if a sailor really peers into the big, wild, blue yonder. Howling noises around the masts, green cold water on the decks and bounching water sometimes so hard against the hull that for a moment it seems that time ceases to exist. Days after days. A violent storm can shatter a boat, within a twist of time, in pieces and in no time the boat can sink in the darkness beneath you. That’s the time of praying the wellknown Breton prayer: think of me, Your sea is so large and my boat is so small.
Ships that pass in the night, and speak each other in passing, only a signal shown, and a distant voice in the darkness; So on the ocean of life, we pass and speak one another, only a look and a voice, then darkness again and a silence.
Henry Wadsworth Longfellow
Gedurende de reis moet je het gevoel krijgen dat er iets gebeurt, dat er iets met jou gebeurt, dat je deel uitmaakt van een reden ergens heen te gaan om te ontdekken. Of het nu nieuw of oud is, of het nu land of zee is, of het nu warm of koud is, of het nu om de landschappen, het spektakel, de stilte, afzondering, eenzaamheid of mensen gaat die je hoopt te ontmoeten je bent onderdeel van die reis. Je kiest je eigen bestemming en meestal is het de enige keer in je leven dat je deze weg kiest want andere bestemmingen lokken. Je gaat er heen om te ontdekken. Als je gaat voor de gezelligheid of de terrassen dan ben je een toerist. Een reiziger kent geen genot. Reizigers zijn wild en dapper. Maar niet een wildheid als onbesuisdheid. Ze bewegen zich vrij tussen de sociale lagen. Reizigers respecteren de inheemse bevolking, maar zijn zelden humanisten of hulpverleners. Reizigers uiten zich vaak tegen de autoriteiten, maar alleen als de wet of regelgeving ze beperken in hun vrijheid om te reizen. In de politiek, kunnen ze zowel uiterst links of uiterst rechts zijn, maar de kernwaarden zijn libertair. Reizigers zijn hevig onafhankelijk, met afkeer voor de conventie (tenminste als het gaat om henzelf), maar hebben ook een liefde voor planning. Geld is middel, nooit een doel. Reizigers hebben een drang om grenzen te overschrijden en worden aangetrokken door nieuwe dingen, mensen en plaatsen. In die zin zijn ontdekkingsreizigers anders dan andere mensen. Een kind verkent eerst het gezicht van de moeder en vraagt vervolgens naar het waarom. Reizigers willen in beweging blijven en zijn behebt met een onrustige nieuwsgierigheid. Ze ontdekken omdat hun hart en ziel het van hen verlangt.
During a voyage you should get the feeling that something is happening, that something is happening to you. That you are part of the reason you went. Whether new or old, whether land or sea, whether it’s hot or cold, whether it’s the scenery, the sound, the spectacle, silence, solitude, loneliness, or people who you hope to meet, you are part of that journey. You choose your own destiny, and most of the time it’s the only and first time in your life you choose this path because other destinations lure. You go there to discover. If you are going for fun then you’re a tourist. A traveler does not do anything out of delight. Travelers are wild and brave. But not the wildness and recklessness which springs up in the mind of most. The traveler moves freely between different social groups. Travelers respect the indigenous population, but are rarely humanists or social workers. Travelers often oppose authorities, but only if laws and regulations limits their freedom to travel and explore. In politics , they can be either far left or far right but the core values are libertarian. Travelers are fiercely independent, with aversion to the convention (at least when it comes to themselves), but also have a passion for planning. Money is a means, not a goal. Travelers have an urge to cross borders and are attracted to new things, people and places. In this sense, explorers are different from other people. A child first explores the face of the mother and then asks why. As a child travelers are born with a restless curiosity. They discover because their heart and soul desires it.
Het was een jongensdroom. Als jonge jongen dwaalde ik langs de IJsselkade en ik vroeg de bemanning van de kleine kustvaarders die daar lagen waar ze vandaan kwamen of waar de reis naar toe ging. Ik zag een schip als een soort van mysterie; je wist niet waar het vandaan kwam en je wist niet waar het naar toe ging. Toen de jongen de jaren des onderscheids bereikte koos hij om kapitein te worden en toen hij de kunst van het zeemanschap machtig was besloot hij om zee-zeiler te worden. Uiteindelijk noemde hij zich “single- hander”. Hij zwierf over de hele wereld, een, twee, zes keer omdat de wereld rond is en er is niets meer te ontdekken was dan enkel meer ervaringen.
Toen een van Magellaens schepen terug kwam in Lissabon was er geen “record -keeping” instituut om hen het predicaat eerste rond de wereld te verlenen. Het schip dat aan kwam was bijna een wrak en de mannen aan boord waren meer dood dan levend. De ontdekkingen van de wereld zijn bijna altijd gedaan om een staat, een land of een aantal rijke families nog rijker te maken. Maar de meeste van de mannen aan boord moeten van het avontuurlijke type zijn geweest. Ik moet zeggen, de meesten maar ben daar niet zeker van omdat een deel van de bemanning werd geronseld of alleen aan boord hadden aangemonsterd om aan de hand van de wet te ontsnappen. De meesten van deze mannen kwamen niet terug. Zo werd de wereld ontdekt .
Wanneer is dit veranderd ? Wanneer moest een ontdekker de eerste zijn ? Eerste op de Mount Everest, eerste Non-stop, eerste op de Maan. Is het eigenlijk belangrijk? Is het belangrijker dan het avontuur zelf ? Of is de ontdekker slechts een avontuurlijke type die zich niet kan of wil aanpassen aan de als normaal beschouwde wereld? Amundsen, Scott , Slocum, Moitessier, Knox-Johnston ? Tussen die laatste twee beginnen we een verschil in houding te zien. Robin Knox-Johnston wilde de eerste zijn terwijl Bernard Moitessier ontdekte dat eerste zijn niets meer is dan een terugkeer naar waar hij vandaan kwam .
De zee is de weg naar nieuwe bestemmingen achter de horizon en een aantal van die bestemmingen zijn moeilijk te bereiken .
(uittreksel uit The New Explorers, ISBN 9780500516843, uitgegeven door Thames and Hudson 2013)
It was a boys dream. A young boy wandering along the waterfront, looking at ships, asking the crew where the ship comes from or where they go to. He felt the mystery of the ship; you don’t know where it comes from and you don’t know where its going to. And when the boy came to the age of discretion he choosed to become a captain and when he advances the art of the mariner he decided to become a small boat sailor and eventually a single-hander. He roams around the world; one, two, six times because the world is round and there is nothing more to discover than more experiences.
When one of Magellaens ships came back in Lisbon there was no record-keeping institute to brand it as a first around the world. The ship which came in was almost a wreck and the men on board where a dying few of a proud crew which sailed away to discover the world. The discoveries of the world have almost always been done to benefit a state, a country or some rich families. But most the men on board must have been of the adventurous types. I must say; most, but I am not sure because part of the crew was shanghaied or were only on board to escape the hand of the law. Most of these men did not come back. Thats how the world was discovered.
So when did it change ? When did a discovery had to be a first ? First on Mount Everest, first Nonstop, first on the Moon. And is it important ? Is it important for the discoverer ? Or is the discoverer only an adventurous type who cannot or will not fit into the, lets call it, the normal world ? Amundsen, Scott, Slocum, Moitessier, Knox-Johnston ? Between the last two we begin to see a difference in attitude. Robin Knox-Johnston wanted to be the first while Bernard Moitessier found out during the voyage that first is nothing more than a returning to where he came from.
Seafaring is searching for new destinations behind the horizon and some of the chosen destinations are hard to get to.
(extract from The New Explorers, ISBN 9780500516843, published by Thames and Hudson, 2013)
“Ik herinnerde me de haas, die Makar eens in een strik had gevangen. Het was een mooi groot dier. Je kon in hem de drang naar vrijheid voelen, haar krachtige sprongen, speelse buitelingen en snelle ontsnappingen. Opgesloten in een kooi werd hij razend, stampte met zijn poten, sloeg tegen muren. Na een paar dagen gooide Makar, woedend over zijn rusteloosheid, een zwaar zeil over hem heen. De haas worstelde en vocht eronder, maar tenslotte gaf hij het op. Tenslotte werd hij tam en at uit mijn hand. Op een dag was Makar dronken en liet hij de kooi open staan. De haas sprong eruit en liep op de weide toe. Ik dacht dat hij met een grote sprong in het hoge gras zou duiken en dat we hem nooit meer terug zouden zien. Maar hij scheen van zijn vrijheid te genieten en ging gewoon zitten met zijn oren omhoog gestoken. Uit de velden en bossen in de verte kwamen de geluiden, die hij alleen kon horen en begrijpen, luchtjes en geuren die hij alleen naar waarde kon schatten. Het was allemaal van hem: hij had de kooi achter zich gelaten. Plotseling kwam er een verandering over hem. De waakzame oren sloegen neer, hij zakte op een of andere manier wat in elkaar en werd kleiner. Hij maakte een sprong en zijn snorharen stonden omhoog, maar hij liep niet weg. Ik floot scherp in de hoop dat het hem tot bezinning zou brengen, hem zou doen beseffen, dat hij vrij was. Hij keerde zich alleen maar om en traag, alsof hij plotseling oud geworden was en in elkaar gekrompen, ging hij terug naar zijn hok. Onderweg bleef hij even staan, en keek nog eenmaal om, zijn oren in de hoogte; toen ging hij de konijnen die hem aanstaarden voorbij en sprong terug in zijn kooi. Ik sloot de deur, hoewel dat niet nodig was. Hij droeg nu de kooi in zichzelf mee; zijn hoofd en hart werden er door begrensd, zijn spieren verlamd. Vrijheid, die hem van de andere konijnen had onderscheiden, liet hem in de steek, als door de wind vervaagde geur, die opstijgt van vertrapte en uitgedroogde klaver.”
(Uit De Geverfde Vogel Jerzy Kosinski )
“I remembered the hare, Makar caught in a trap. It was a nice big animal. You could feel the urge for freedom in him, her powerful jumps, playful somersaults and quick movements. Locked in a cage, he was furious, stamping his feet, hitting against the walls. After a few days, Makar threw, furious about his restlessness, a heavy tarp over him. The hare struggled and fought under it, but finally he gave up. Finally he was tame and ate from my hand. One day Makar was drunk and he left the cage open. The hare jumped out and ran to the meadow. I thought he would dive with a big jump in the high grass and that we’d never see him again. But he seemed to enjoy his freedom and just sat there plugging up his ears. From the fields and woods in the distance came the sounds he could only hear and understand, odors and smells that he could estimate to value. He had left the cage behind. Suddenly a change came over him. The alert ears struck down, he sank somehow low to the ground and became smaller. He jumped and his whiskers stood up, but he did not run away. I whistled sharply in the hope that it would bring him to his senses and made him realize that he was free. He just turned around and slowly, as if he had suddenly grown old and cowering, he went back to his cage. Along the way he paused, and looked once more with his ears up in the air, then he went back into his cage. I closed the door, although that was not necessary. He now wore the cage with himself, his head and heart were limited by, his muscles paralyzed. Freedom, which had distinguished him from the other rabbits left him in the lurch, as the wind with a faded smell that rises from downtrodden and dried clover. ”
(From The Painted Bird Jerzy Kosinski)
Er waren er, die met schepen de zee bevoeren, die handel dreven op de grote wateren. Zij zagen de werken des HEREN en zijn wonderen in de diepte. (Psalm 107 : 23-24)
They that go down to the sea in ships, that do business in great waters; These see the works of the Lord, and his wonders in the deep. (Psalm 107:23-24)
“In Passing” by Sterling Hayden, who lived 1916-1986.
To be truly challenging, a voyage, like a life, must rest on a firm foundation of financial unrest. Otherwise you are doomed to a routine traverse, the kind known to yachtsmen, who play with their boats at sea- ‘cruising’ it is called. Voyaging belongs to seamen and to the wanderers of the world who cannot, or will not fit in. If you are contemplating a voyage and you have the means, abandon the venture until your fortunes change. Only then will you know what the sea is all about.”I’ve always wanted to go to the South Seas, but I can’t afford it.” What these men can’t afford is NOT to go. They are enmeshed in the cancerous disciplines of “security.” And in the worship of security we fling our lives beneath the wheels of routine-and before we know it our lives are gone.
What does a man need–really need? A few pounds of food each day, heat, and shelter, six feet to lie down in–and some form of working activity that will yield a sense of accomplishment. That’s all in the material sense. And we know it. But we are brainwashed by our economic system until we end up in a tomb beneath a pyramid of time payments, mortgages, preposterous gadgetry, playthings that divert our attention from the sheer idiocy of the charade.The years thunder by. The dreams of youth grow dim where they lie caked in dust on the shelves of patience. Before we know it, the tomb is sealed. Where, then lies the answer? In choice. Which shall it be: bankruptcy of purse or bankruptcy of life?
De meest angstaanjagende en belangrijkste test voor een menselijk wezen ligt in absolute isolatie. De mens is een zeer sociaal schepsel, en negentig procent van wat hij doet wordt gedaan omdat andere mensen op hem letten. Alleen, zonder getuigen, begint hij over zichzelf te denken en wie hij in werkelijkheid is. Soms brengt dit confronterende ontdekkingen met zich mee. Omdat er niemand is die op je let word je makkelijk als een dier: het is niet noodzakelijk je te scheren of te wassen of om het winterkwartier schoon te houden. Je kunt in de stront leven en niemand zal het zien. Je kunt op tijgers jagen, of verkiezen dit niet te doen. Je mag bang zijn en niemand zal het weten, je gaat een vaardigheid ontwikkelen, één of andere kracht, om zonder getuigen te overleven. Zodra je de eenzaamheidstest hebt ondergaan, heb je een absoluut vertrouwen in jezelf, en er is niets dat jou daarna kan breken. Om het even welke veranderingen, het zal je niet beïnvloeden, omdat je weet dat je het zelf aan kunt. Karl Marx zei: De vrijheid is een erkende noodzaak. Ik leerde dit op de universiteit, maar ging het pas begrijpen nadat ik een tijd in de taiga doorbracht. Als je het begrijpt, zul in de taiga overleven. Als je denkt dat de vrijheid anarchie is, zul je het niet overleven. Het wordt als een drug; je moet het hebben. Daarom is het een vreemd gevoel wanneer je terug komt (in de beschaving) omdat in de taiga de belangrijkste dingen je kogels zijn. Maar zodra je in de bewoonde wereld bent en de bus aan ziet komen, begrijpt je dat die kogels hier niets betekenen. Plotseling, heb je geld nodig; vreemde papieren documenten waarmee je zelfs geen vuurtje aan kunt steken en er is geen kogel die je kan helpen. Deze overgang kan zeer moeilijk zijn.
(Vasily Solkin in De Tijger, een verhaal over wraak en overleving door John Vailant)
The most terrifying and important test for a human being is to be in absolute isolation. A human being is a very social creature, and ninety percent of what he does is done only because other people are watching. Alone, with no witnesses, he starts to learn about himself, who is he really? Sometimes, this brings staggering discoveries. Because nobody’s watching, you can easily become an animal: it is not necessary to shave, or to wash, or to keep your winter quarters clean, you can live in shit and no one will see. You can shoot tigers, or choose not to shoot. You can run in fear and nobody will know. You have to have something, some force, which allows and helps you to survive without witnesses. Once you have passed the solitude test, you have absolute confidence in yourself, and there is nothing that break you afterwards. Karl Marx said that Freedom is a recognized necessity. I learned this in university, but I didn’t understand what it meant until I’d spent some time in the taiga. If you understand it, you will survive in the taiga. If you think freedom is anarchy, you will not survive. It becomes like a drug, you have to have it. So, it’s a strange feeling when you come back to civilization, because in the taiga, the most important things are your bullets. But as soon as you get to the main road and see the bus coming, you understand that those bullets don’t mean anything in this other life. All of a sudden, you need money, strange paper, which you couldn’t even use to start a fire, and your bullets aren’t going to help you. This transition can be very difficult.
(Vasily Solkin in The Tiger, a story about vengeance and survival by John Vailant)
Met dank aan … en dan moet ik al die namen noemen en niemand vergeten.
1001 adviseurs zijn aan mij voorbij gegaan en hun namen ben ik allemaal vergeten.
Maar laat ik beginnen met de bedrijven die mij gesponsord hebben: Alisun, J&B, Zeeman, C1000, Simac, Campina en een aantal co-sponsors; de belangrijkste is Radio Zeeland DMP. Op de Solitario heb ik weer een piloot van dit merk. Velen hebben mij geholpen en dan mag ik Simon Rhebergen van Rhebergen Multihull Yachts niet vergeten. Op reis naar Spitsbergen werd gesponsord door North84 en eigenlijk is er nog plaats voor anderen … voor niks gaat de zon op, exploren, ontdekken, zelfredzaamheid, het kost allemaal geld.
Wij zijn slechts passanten.
Passanten in elkaars leven.
Stof zijn wij en tot stof zullen we wederkeren.
Dank, ja echt veel dank aan allen die ik vergeten ben.
Thanks to … and then I have to mention all the names from all who have supported me. During the years 1001 advisors have passed and I forgot them all.
Let me start with the companies that have sponsored me; Alisun, J&B, Zeeman, C1000, Simac, Campina and a number of co-sponsors, the most important is Radio Zeeland DMP. My present boat is again equiped with an auto-pilot of this brand. Many have helped me and in that case Rhebergen Multihull Yachts have to be mentioned … for nothing is free under the sun, exploring, discovering, self-reliance, it all costs money .
We are just passing through.
Transients in each other’s lives.
Dust we are and to dust we shall return.
Thanks, yes really many thanks to all those I forgot.
www.henkdevelde.com
by henkdev1 with no comments yet.