Henk de VeldeThe Never Ending Journey

Feb 21st Op dat moment voel je de wind weer komen. Je loop de marathon, en je loopt hem uit. Nog even en jullie zijn er …(Dutch/English) .. At that moment you feel the wind coming again. You run the marathon, and you finish it. Go Ari Huusula, go Alexia Barrier, go Isabelle Joschke, go Sam Davies.

Ik heb van het samenzijn genoten, maar de alleengang zou ik niet willen missen. Alleen is er de totaliteit, alles valt samen in één harmonisch geheel: mens en natuur, tijd en eeuwigheid, ik en het heelal. Alleen is er niet de noodzaak dingen te benoemen en er met woorden afstand van te nemen. Het noodzakelijke kwaad van de taal is dat je niet alles tegelijk kunt zeggen, je gaat de heelheid uitleggen. In gezelschap wordt beschouwing beschrijving, de stroom ervaring worden druppels gebeurtenissen. Schoonheid wordt uiteengelegd in mooie momenten, ook al vormen die maar een kale afspiegeling van de oorspronkelijke vervoering. (Jeroen Gooskens, Ver onderweg … verhaal van een voettocht naar Santiago de Compostela )

Er zitten nog 4 zeilers van de Vendee Globe op zee. De eerste kwam 25 dagen geleden al binnen maar ik weet dat ook een laatste die straks aankomt een overwinning heeft gehaald. Zolang er vaart in het schip zit, voel je je goed. Als het stormt weet je waar je aan toe ben, maar in de windstiltes vreet de onzekerheid. Je eet wel, je slaap wel, maar het rommelt in je buik en darmen. Vooruit wil je. Op dat moment voel je de wind weer komen. Je loop de marathon, en je loopt hem uit. Nog even en jullie zijn er … Go Ari Huusula, go Alexia Barrier … and of course  Isabelle Joschke and Sam Davies too. You are almost there.

I enjoyed being together, but I wouldn’t want to miss the solitude. Only there is totality, everything coincides in one harmonious whole: man and nature, time and eternity, I and the universe. Only there is no need to name things and to distance themselves from them in words. The necessary evil of language is that you cannot say everything at once, you are going to explain the wholeness. In company, contemplation becomes description, the flow of experience becomes drops of events. Beauty is explained in beautiful moments, even if they are only a bare reflection of the original ecstasy. (Jeroen Gooskens, Far underway)

There are still 4 sailors from the Vendee Globe at sea. The first came in 25 days ago, but I know that the last one to arrive also is a winner. As long as there is speed, you feel good. When it storms you know where you stand, but in the calm of the wind the uncertainty eats away. You eat, you sleep, but it rumbles in your stomach and intestines. You want to go. At that moment you feel the wind coming again. You run the marathon, and you finish it. Go Ari Huusula, go Alexia Barrier … and of course – Isabelle Joschke and Sam Davies too. You are almost there !

Feb 19th Hij geloofde dat er in de natuur een merkbare kracht bestond, die hem, als hij zich er voor openstelde, de juiste kant op zou sturen. (Dutch/English) .. He believed that there was a noticeable force in nature that would send him the right way when he opened his heart for it.

Er zijn dingen die voor ons, mensen, te groot zijn: pijn, eenzaamheid en dood, maar ook schoonheid, verhevenheid en geluk. Daarvoor hebben we de religie geschapen. Wat gebeurt er als we die verliezen? Die dingen zijn dan nog steeds te groot voor ons. Wat ons blijft is de poëzie van het individuele leven. Is die sterk genoeg om ons te dragen?
(Nachttrein naar Lissabon Pascal Mercier)

Kijkend naar de horizon dacht hij dan terug aan de tijd dat hij aan de kust had gestaan en westwaarts had gekeken, totdat zijn geest de oneindigheid niet langer kon bevatten. Nu keek hij uit over een andere oneindige uitgestrektheid. Zijn geest vervult van dezelfde verbazing. Het gevoel van binnen dat er een of andere kennis was die hij al heel lang was vergeten. Hij geloofde dat er in de natuur een merkbare kracht bestond, die hem, als hij zich er voor openstelde, de juiste kant op zou sturen.

En dan waar wil je heen ? Naar het noorden had hij gezegd; naar Groenland. Waarom dat, vroeg toen de man. Waarom dat en niet naar een mooie warme tropische plek ? Dat kan altijd nog, was zijn antwoord … (uit Lot Onbekend)

There are things that are too great for us humans: pain, loneliness and death, but also beauty, loftiness and happiness. That’s why we created religion. What happens if we lose it? Those things are still too big for us. What remains to us is the poetry of individual life. Is it strong enough to carry us?
(Night train to Lisbon Pascal Mercier)

Looking back over yonder, he thought of the time he had stood on the shore, his face westwards, until his mind could no longer contain the infinity. Now he looked at another infinity. His spirit full of the same amazement. This feeling inside that there was more; some knowledge he had forgotten. He believed that there was a noticeable force in nature that would send him the right way when he opened his heart for it.

And then where do you want to go? To the north he had said; To Greenland. Why the cold, the man asked. Why that and not to a beautiful warm tropical island? That could still be done, his answer was …later …

Feb 15th Freedom is a country without roads. (Dutch/English) … uit De Brief van A.H. Nijhoff … Ieder morgenrood plaatst de mens zich voor de tweesprong in zichzelf, dwingt hem te kiezen tussen het zoete lied en dat andere lied in hem, dat lied dat geen lied is maar de cri de coeur van de natuur de hoge sidderende toon van de leegte.

Freedom is a country without roads (Krishnamurti)

Aan de ene zijde van de tweesprong, het brede pad van ’god en gebod’ en orde: het brede gebaande pad langs de voortuintjes met de bloemenperken en schemerlampen; het goedgeplaveide pad waar de voet geen obstakel ontmoet. Het majestueuze brede pad waar de dood zijn verschrikking heeft verloren en de geboorte haar geheimzinnigheid. Waar de ziel in statuten is vastgelegd en het leven overzichtelijk als een wetboek. Het brede pad van de orde, de goedonderhouden oprijlaan naar de dood waar de pijper van Harmelen de argeloze wandelaar binnenlokt met zijn vreemde melodie …. welvaart en tevredenheid en orde.

De tweede weg van de tweesprong is nauwelijks een weg te noemen. Het was niet meer dan een onduidelijk spoor dat zich kronkelend door het schors van de bomen wringt en door de stengels van de planten, door de wortels, de aarde en het gras; onderbroken en een eind verder plotseling weer herkenbaar in de vlucht van een vogel, in de snelheid van een beek, een voetstap, de echo van een stem. Het spoor in steile bergruggen en gletschers en onbetreden sneeuw, om plotseling uiteen te vloeien in een verbijsterend ijzige stilte van een bevroren nacht… Het onduidelijke spoor dat plotseling weer herkenbaar wordt in het ritselen van water. Het spoor dat verder en verder gaat, vaag, onduidelijk, telkens zoek en telkens terug gevonden. .. de weg naar het leven en je eigen zelf.

Ieder morgenrood plaatst de mens zich voor de tweesprong in zichzelf, dwingt hem te kiezen tussen het zoete lied, de pijnloze dood en dat andere lied in hem, dat lied dat geen lied is maar de cri de coeur van de natuur de hoge sidderende toon van de leegte.

Uit: DE BRIEF van A.H. Nijhoff

On one side of the crossroad, the broad path of “god and commandment” and order: the broad path along the front gardens with the flowerbeds and twilight lamps; the well-paved path where the foot meets no obstacle. The majestic broad path where death had lost its terror and birth lost its mystery. Where the soul is laid down in statutes and life organized like a law book. The wide path of the order, the well-maintained driveway to death where Harmelen’s piper lures the unsuspecting walker with its strange melody…. prosperity and satisfaction and order.

The second road from the crossroads could hardly be called a road. It was nothing more than an indistinct trail, twisting its way through the bark of the trees and through the stems of the plants, through the roots, the earth, and the grass; that interrupted but a little further on suddenly recognizable again in the flight of a bird, in the speed of a brook, a footstep, the echo of a voice. Finds the trail again in steep ridges and glaciers and untrodden snow, suddenly dissolve into the bewildering icy silence of a frozen night … The indistinct trail that suddenly becomes recognizable again in the rustling of water. The trail that goes on and on, vague, unclear, always lost and always found. .. the search for life and your own self.

Every dawn puts man before the crossroads in himself, forces him to choose between the sweet song, the painless death, and that other song in him, that song which is not a song but the cri de coeur of nature the high trembling tone of the emptiness.

Feb 11th Ik wil weer zee op gaan, een ster om op aan te sturen, anders verlang ik niet, schreef Slauerhoff.(Dutch/English) .. Because if there is no heart, if there is no desire, if there are no dreams, only then does it turn gray, dark. A warrior works with his feelings and does not deviate from the chosen path. He does choose a direction at an intersection.

Alleen met plannen kreeg ik mijn grote zeilreizen voor elkaar. Plannen en doorzetten. Nooit opgeven. Daar is na 2011 verandering in gekomen. Ik kocht de Solitario en maakte het jaar erop de tocht naar Spitsbergen en het jaar er op de prachtige tocht naar Galicië. Maar er is na al die wereldreizen ook een bepaalde rust in mijn leven gekomen.

Als men mij nu vraagt of ik al plannen heb voor de komende zomer dan zeg ik steevast dat ik nog wel een keer naar Noorwegen wil. Noorwegen, door de ruimte, door de bergen als achtergrond van de zee, de eilanden, de stilte heeft mij altijd goed gedaan. Maar dat heeft de Ijsseldelta ook dus waarom steeds maar ergens heen ? 

Ik wil weer zee op gaan, een ster om op aan te sturen, anders verlang ik niet, schreef Slauerhoff

There is great happiness in not wanting in not being something in not going somewhere, zei Krishnamurti.

Maar je moet niet naar anderen luisteren. Reizen is luisteren naar je hart. De ene keer ligt mijn koers naar het zuiden, de andere keer naar het noorden. Niet altijd naar die heldere lucht daar aan het eind van het grijs. Ik loop, ik vaar, ik beweeg me naar de richting van mijn hart. Want als er geen hart, is, als er geen verlangen heerst, als er geen dromen zijn dan pas wordt het grijs, donker. Een krijger werkt met zijn gevoel en wijkt niet af van de gekozen weg. Wel kiest hij een richting op een kruising.

Only with planing I managed my 6 circumnavigations. Planning and persistence. Never give up. This changed after 2011. I purchased Solitario and made the trip to Svalbard and the beautiful trip to Galicia the following year. But after all that sailing a certain peace has come into my life.

When they ask me whether I already have plans for the coming summer, I say that I would like to go to Norway again. Norway, because of space,because of the mountains as a background to the sea, because of the islands, because of the silence, has always been good for me.

But the Ijsseldelta, near home, has that too, maybe not the mountains but the peace for sure, so why keep going somewhere? 

I must go down to the seas again, to the lonely sea and the sky. And all I ask is a tall ship and a star to steer her by; wrote Masefield.

There is great happiness in not wanting in not being something in not going somewhere, Krishnamurti said.

But you shouldn’t listen to others. To travel is to listen to your heart. Sometimes my course is south, other times north. Not always to that clear sky there at the end of the gray. I walk, I sail, I move towards my heart. Because if there is no heart, if there is no desire, if there are no dreams, only then does it turn gray, dark. A warrior works with his feelings and does not deviate from the chosen path. He does choose a direction at an intersection.

Feb 10th Ssssssh! maande de zon verhit toen hij de zee in zakte, ik hield even stil. Weet jij waar de tijd heen gaat, vroeg ik de vogel … de vogel vloog weg. (Dutch/English) Ssssssh! reminded the sun as it sank into the sea, I paused for a moment. Do you know where time goes, I asked the bird… the bird flew away.

Ssssssh! maande de zon verhit toen hij de zee in zakte, ik hield even stil. Weet jij waar de tijd heen gaat, vroeg ik de vogel … de vogel vloog weg.

Geef de mens een droom, het eigen huis, geen zorgen, de verzorgingsstaat. Brood, salaris, werk, spel, regelmatige vakantie, het gevoel van democratie, het gevoel van vrijheid en je hebt geen kind aan hen.

Met de Solitario voer ik naar Galicië. Playa de Llagosteira is een lang strand, gelegen in de ronding van de baai van Finisterre. Het is breed. Op een honderd meter van de zee liggen lage zandduinen en daarop en daarachter groeit een naaldbomenwoud. Er zal bij iemand die gevoel heeft voor de aard der dingen, zeker een diep, troebel verband groeien tussen de onstuimige zuiverheid van de zee. Wanneer daar, in zijn heimwee naar een oorspronkelijk paradijs, een dromer voet aan wal zet, wil hij slechts wezens ontmoeten, die in elk opzicht de wonderwezens uit legenden evenaren. Elk landschap is een heiligdom. De dromer vergist zich natuurlijk, want dit is de kust van de dood, waar geen rekening gehouden wordt met menselijke keuzes. Achter de lange, hoge pier ligt de haven met vissersboten. De vissers roepen elkaar dingen toe. Zouden ze tevreden zijn met hun leven. Ik zie de schemering van het licht achter de bergen steeds zwakker worden. Donkere golven breken op het strand.

De zee is de weg naar nieuwe bestemmingen achter de horizon en een aantal van die bestemmingen zijn moeilijk te bereiken. Wat wil ik nog meer ? Ik bestel een ijsje. Drie ballen, twee chocolade. Met extra chocoladesaus. De zon zakt. De serveerster vraagt of ik nog iets wil… haar rode bh schijnt door haar witte bloesje heen… ze heeft een grote kleurige tattoo op haar linker bovenarm… koffie, zeg ik, café doble.

Ssssssh! maande de zon verhit toen hij de zee in zakte ik hield even stil. Weet jij waar de tijd heen gaat, vroeg ik de vogel … de vogel vloog weg.

Ssssssh! urged the sun as it sank into the sea, I paused for a moment. Do you know where time goes, I asked the bird… the bird flew away.

Give people a dream, their own home, no worries, the welfare state. Bread, salary, work, play, regular vacation, the feeling of democracy, the feeling of freedom and who want more ?

I sailed to Galicia with the Solitario. Playa de Llagosteira is a long beach located in the curve of Finisterre Bay. It’s wide. A hundred meters from the sea there are low sand dunes and on top and behind it a coniferous forest. Certainly a deep, murky connection between the turbulent purity of the sea will grow in one who has a feeling for the nature of things.

When, in his nostalgia for an original paradise, a dreamer sets foot there, he only wants to meet beings who in every way match the miraculous beings of legends. Every landscape is a sanctuary. The dreamer is of course mistaken, because this is the coast of death, where human choices are not taken into account. Behind the long, high pier is the harbor with fishing boats. The fishermen are shouting things to each other. Would they be satisfied with their life. I see the twilight behind the mountains getting fainter. Dark waves break on the beach. The sea is the way to new destinations beyond the horizon and some of those destinations are difficult to reach. What more do I want? I ordered an ice cream. Three balls, two chocolate. With extra chocolate sauce. The sun is setting. The waitress asks if I want anything else … her red bra shines through her white blouse … she has a large colorful tattoo on her left upper arm … coffee, I say, café doble.

Ssssssh! reminded the sun as it sank into the sea, I paused for a moment. Do you know where time goes, I asked the bird… the bird flew away.