Henk de VeldeThe Never Ending Journey

Jan 15th Over de Vendee Globe en mijn reis 1996 met de C1000 .. de laatste dagen enorme onweersbuien meegemaakt met draaiende winden en een onrustige zee. Als je van alles het einde wist, dan had het leven geen bekoring meer. (Dutch/English) …If you knew the end of everything, then life had no charm. It is dawning every morning in the east, the sun is setting in the west. That’s for sure.

Het veld in de Vendee Globe https://www.vendeeglobe.org/en is dichter bij elkaar gekomen. De ligging van hoge en lagedruk gebieden bepalen de windrichting en de windkracht. Zo kan de eerste in een hogedruk verzeilen met weinig wind en de laatste juist de wind flink mee hebben.

Uit de C1000 reis (1996): … het was 3 april dat ik Kaap Hoorn passeer. Dat was een dag achter op mijn schema. Alles kan nog. Ik heb de kaap niet gezien. Dezelfde dag begon een noordwesten storm. Ik bleef 50 mijl uit de kust. Ik voelde mij veilig, ver bij het land vandaan. En ik kreeg een compliment van Pierre (Pierre Lasnier, mijn routeerder), die zei dat ik het voorportaal van de hel briljant was gepasseerd. Ik voelde mij goed.

De C1000 is fantastisch door de paardebreedtes gestoven. Ik heb de laatste dagen enorme onweersbuien meegemaakt met draaiende winden en een onrustige zee. Momenteel is de zee kalm. Er staat een heel lichte deining. Als je van alles het einde wist, dan had het leven geen bekoring meer. Het daagt elke morgen in het oosten, in het westen gaat de zon onder. Dat staat vast. Maar hoe, dat is iedere keer een verrassing. Vanavond sta ik weer aan dek en kijk. Ik zie de laatste kleur van de zon. Die is groen. De zogenaamde groene flits.

The field in the Vendee Globe  https://www.vendeeglobe.org/en  has come closer together. The location of high and low pressure areas determine the wind direction and the wind force. For example, the leader can end up in a high pressure with little wind and the last can have a good wind from the right direction.

From the C1000 trip (1996):… it was April 3rd that I passed Cape Horn. That was a day behind my schedule. Everything is still possible. I have not seen the cape. The same day a northwest storm started. I stayed 50 miles offshore. I felt safe, far from the land. And I got a compliment from Pierre (Pierre Lasnier, my router), who said I had brilliantly passed the porch of hell. I felt good.

The C1000 sailed fantastic through the horse latitudes. The last few days I have experienced massive thunderstorms with rotating winds and a troubled sea. At the moment the sea is calm. There is a very light swell. If you knew the end of everything, then life had no charm. It is dawning every morning in the east, the sun is setting in the west. That’s for sure. But how, that is always a surprise. This evening I am on deck and watch the sunset. I can see the last color of the sun. It is green. The so-called green flash.

Jan 13th Een terugblik maar ook over vandaag de dag ..

https://www.rtvoost.nl/nieuws/1496137/Als-je-je-niet-echt-alleen-voelt-maar-ook-niet-echt-eenzaam-alleenzaamheid “Als je je niet echt alleen voelt, maar ook niet echt eenzaam: alleenzaamheid” – #rtvoost

Opnames uit: De serie ‘1000 dagen eenzaamheid’ (uitgezonden in 2004) is hier terug te vinden, de tiendelige serie ‘Een zeezwerver onderweg naar huis’ (uitgezonden in 2012) vind je hier.

En de DVDs 1000 dagen eenzaamheid en Never Ending Voyage zijn bij mij verkrijgbaar €15 per/st incl post of zie in shop voor een aanbieding.

Jan 10th I follow them, I think about them … I pray for them “For Those in Peril on the Sea”. (Dutch/English) .. Buiswater zwiept over dek recht in mijn gezicht. Mijlen maken. Niet zeuren, ik wilde toch wind ! De speedometer zegt; 20, 22 knopen. De piloten werken. Als er maar niets kapot gaat. Slapen gaat niet. 300 mijl is het resultaat.

De leiders zitten al behoorlijk noord op de Zuid Atlantic. Dat er nog 26 in de strijd zijn vind ik wonderbaarlijk. Er zijn er nog maar 7 uitgevallen. De laatste was gisteren; Isabel Joschke (MACSF) heeft voor de tweede keer een probleem met de zwenkkiel. De eerste keer kon ze de kiel stabiliseren .. maar nu lijkt het onmogelijk … ze moest de wedstrijd staken .. of ze naar een haven gaat of doorploetert is nog niet bekend.

Daarnaast heeft Pip Hare (MEDALLIA) het voor elkaar gekregen een roer te vervangen … proficiat … fantastisch gefixed in de Zuidelijke Oceaan … zij nadert nu Kaap Hoorn. Het veld ligt ver uit elkaar … 4 leiders, dan een tweede groep en de laatste is Point Nemo nog niet gepasseerd … ik volg ze, ik denk aan ze … “For Those in Peril on the Sea”

A hymn traditionally associated with seafarers.

Eigen ervaring: ik zeil met mijn gevoel. De ene keer zoveel zeil op, de andere keer die koers. Eerst bestudeer ik de beschikbare gegevens: de boot, het zeil, de wind, de golven, de stroom, de drukgebieden, de baan van de depressie, een kou- of een warmtefront, de weerkaartjes op de fax. De koers, de temperatuur van het water, de wolken, op welke manier en in welke kleuren de zon ondergaat, deze en alle andere gegevens vermengen zich in mijn hoofd. Dan trek ik mijn conclusies en doe wat in mij opkomt. Ik houd van de horizon, de verte, het eindeloze. Het weer wordt grimmig. De wind uit het zuiden is koud. Ik zet een tweede reef in het grootzeil. Ik verleg de koers een beetje meer voor de wind en zeilen. Ik zie niets, het is donker. Geen ster te zien. Het is koud. Ik trek een extra trui aan en droge sokken. Buiswater zwiept over dek recht in mijn gezicht. Mijlen maken. Niet zeuren, ik wilde toch wind ! De speedometer zegt; 20, 22 knopen. De piloten werken. Als er maar niets kapot gaat. Slapen gaat niet. 300 mijl is het resultaat.

The leaders are already quite north on the South Atlantic. I find it amazing that there are still 26 in battle. Only 7 have abandoned (by technical reasons). The last one was yesterday; Isabel Joschke (MACSF) has a problem with the swing keel for the second time. The first time she was able to stabilize the keel .. but now it seems impossible … she had to abandon the race … whether she will go to a port or carries on is not yet known. In addition, Pip Hare (MEDALLIA) has managed to replace a rudder… congratulations… done in the Southern Ocean… she is now approaching Cape Horn. The field is far apart … 4 leaders, then a second group and the last one has not yet passed Point Nemo …

I follow them, I think about them … I pray for them “For Those in Peril on the Sea”.

Own experience: first I study the available data: the boat, the sails, the wind, the waves, the current, the pressure areas, the path of the depression, a cold or a warm front, the weather maps on the fax. The course, the temperature of the water, the clouds, how and in what colors the sun sets, this and all the other data mix in my head. Then I draw my conclusions and do whatever comes to mind. I love the horizon, the endless distance. The wind from the south is cold. I put a second reef in the mainsail. I change course a bit more off the wind. I don’t see anything, it’s dark. Not a star to be seen. It’s cold. I put on an extra sweater and dry socks. The speedometer says; 20, 22 knots. The autopilot is working. The waves keep throwing the boat off course. Green water on deck. As long as nothing breaks. Sleeping is not possible. 300 miles is the result.

Jan 8th Over de drang om weg te gaan (Dutch/English) … “Oh, when man escapes from the barbed wire of his own ideas and his own mechanical devices there is a wonderful rich world of contact and pure beauty. “(D. H. Lawrence)

De terreur van de voordeur, zo omschreef hij het leven al langer. En binnen die vier muren heerste geborgenheid. In de wereld die hij verliet oefenden de anderen door hun aanwezigheid controle uit op ieders doen en laten.

‘Oh, wanneer de mens ontsnapt uit het prikkeldraad van zijn eigen ideeën en zijn eigen mechanische apparaten is er een prachtig rijke wereld van contact en pure schoonheid.’ (D. H. Lawrence)

Zijn leven stond nu zo ver buiten het genormaliseerde, de slavernij van salaris, huur, hypotheek en verzekeringen. Hij leefde als denkend mens die zijn scheepje over een soms vijandige zee naar een haven moest brengen. Al het andere was van minder belang.Toen de zon onderging bleef de westelijke horizon nog heel lang in een schakering van oranje, geel en blauw nagloeien. ’s Nachts lichtte de zee en tientallen dolfijnen trokken fosforescerende strepen door het water. Toen kwamen de wolken en de regen. En langzaam kwam de wind opzetten.

He who forms a tie is lost (Joseph Conrad), was het motto van Een IJskoude Doorbraak, het boek dat Henk de Velde over zijn overwintering in Siberië schreef. Die zelfopgelegde eenzaamheid is opnieuw het thema van dit boek. Wat drijft deze overlevende over de wereld en door de duistere tijden heen? Heeft hij een lotsbestemming? In dit meeslepende verhaal over het terugkeren van de tijd laat Henk de Velde zijn schrijverschap tot hoge bloei komen. De illustraties van de auteur maken het verhaal extra bijzonder.

LOT ONBEKEND Uitgeverij Elmar BV isbn 9789038927008 184 pagina’s

The urge to leave

The terror of the front door, that’s how he described life on shore. And within those four walls there was security. In the world he left, the others exercised control over everyone’s comings and goings.

“Oh, when man escapes from the barbed wire of his own ideas and his own mechanical devices there is a wonderful rich world of contact and pure beauty. “(D. H. Lawrence)

His life was now so far beyond normalized, slavery of salary, rent, mortgage and insurance. The essence was sailing his boat across a sometimes hostile sea to a port. Everything else was less important. When the sun went down, the western horizon remained for a very long time in shades of orange, yellow and blue. At night the sea gave light and dozens of dolphins crossed to be seen with phosphorescent streaks in the water. Then the clouds and the rain came. And slowly the wind picked up.

Jan 6th Hier pik ik de Vendee Globe weer op met eigen ervaringen (Dutch/English) … Here beyond men’s judgments all covenants were brittle.Why do you choose a particular course … the answer is simple; I look at the location of high and low pressure areas, look at the expected wind speeds and determine the strategy.

Push off, and sitting well in order smite, the sounding furrows; for my purpose holds. To sail beyond the sunset, and the paths of all the western stars … (Alfred Lord Tennyson).

1989 .. na Kaap Hoorn met de Alisun J&B ging ik binnendoor maw ik liet de Falkland eilanden aan SB … De volgende morgen zie ik aan stuurboord de Jason-eilanden, de noordwestelijkste van de Falklands, de zee is groen. Op de bank ten noorden van de Falkland eilanden is de zee kalm, bijna glad, en er staat een heerlijke zuidwestelijke bries; het scheepje loopt zijn mijlen, 200 en meer per dag. Ik lach en geniet. De kracht is uit de zee, de rollers zijn verdwenen. De zee wordt weer blauw. ‘Onderweg naar huis’, zingt het schip en het spoedt zich voort. Alleen en eenzaam ? Alleen, ja, maar eenzaamheid voel ik niet. ‘Eenzaam maar niet alleen,’ schreef koningin Wilhelmina. Voor mij geldt het omgekeerde.

1993 … na Kaap Hoorn met de Zeeman ging ik weer binnendoor … bij de Falklandeilanden heb ik de zwaarste storm van de reis. Het duurt gelukkig niet lang. Vierentwintig uur kan ik zelfs het vierde rif er niet in krijgen. Alles wordt uit mijn handen getrokken. De wind komt gelukkig van de goede kant. Met een heel klein stormfokje er voor daver ik met witte brekers mee, de piloten blijven sturen. Zo lang er voortgang is sturen de piloten en nu met bijna geen zeil op zie ik de speedometer naar 15 en soms 18 knopen oplopen. Omdat ik aan de oostkant van het Zuid Amerikaanse continent zit loopt de zee minder hoog op maar is daardoor juist kort en heftig. Vierentwintig uur later is de wind weg. Vier uur later breekt de zee niet meer. Weer een uur later heb ik het hele zeilplan weer op. De zee ruist in al haar grootheid. De Zeeman zet koers naar huis.

1996 … met de C1000 ga ik buitenom en laat de Falklands aan BB. Waarom kies je een bepaalde koers .. het antwoord is eenvoudig; ik kijk naar de ligging van hoge en lagedruk gebieden, kijk naar de verwachte windsnelheden en bepaal de strategie …

Voorbij de Falklandeilanden werd de zee wat rustiger. Ik zie weer eens onnoemelijk veel sterren. Het was een prachtige dag, de eerste in bijna twee maanden. Nu merk ik hoe ik hoge luchten gemist heb. In de zuid waren ze deze reis onzichtbaar voor me. Altijd bewolking of mist. Maar dat is nu verleden tijd. Gisteren passeerde ik de 40ste breedtegraad, dus ben ik weer uit de gevarenzone. Niet dat ik geen stormen meer kan verwachten, integendeel. Maar de kans op storm wordt steeds kleiner, naar gelang ik noordelijker trek. En na Kaap Hoorn is elke storm gewoon een harde wind.

Here beyond men’s judgments all covenants were brittle. (Cormac McCarthy)

1989 .. after Cape Horn with the Alisun J&B I left the Falkland Islands to starboard… The next morning I see the Jason Islands, the most northwestern island of the Falklands, the sea is green. On the bank to the north of the Falkland Islands, the sea is calm, almost smooth, and there is a lovely south-westerly breeze; the boat runs its miles, 200 and more a day. I smile and enjoy. The violence is gone, the rollers are gone. The sea turns blue again. “On the way home,” the ship sings and hurries on. Alone and lonely? Alone, yes, but I don’t feel loneliness. “Lonely but not alone,” wrote Queen Wilhelmina. For me the opposite is true.

1993… after Cape Horn with the Zeeman I left the Falklands again to starboard … and have the worst storm of the trip. Fortunately, it does not take long. Twenty-four hours I can’t even get in the fourth reef. Everything is pulled from my hands. Fortunately, the wind is coming from the right side. With a very small storm jib I thunder along with white breakers, the pilots keep on steering. As long as there is progress the pilots steer and now with almost no sail on I see the speedometer increase to 15 and sometimes 18 knots. Because I am on the east side of the South American continent, the sea rises less but is therefore short and fierce. Twenty-four hours later the wind is gone. Four hours later, the sea no longer breaks. Another hour later I raise all the sails again. The sea roars in all its greatness. Zeeman is heading home.

1996… with the C1000 I leave the Falklands to port. Why do you choose a particular course … the answer is simple; I look at the location of high and low pressure areas, look at the expected wind speeds and determine the strategy … the sea became a bit calmer. I see countless stars again. It was a beautiful day, the first in almost two months. Now I notice how I missed high skies. In the south they were invisible. Always overcast or fog. But that is now a thing of the past. Yesterday I passed the 40^th latitude. Not that I cannot expect more storms, on the contrary. But the chance of a storm is getting smaller, the more I move north. And after Cape Horn, every storm is just a strong wind.