Henk de VeldeThe Never Ending Journey

May 31st … als ik m’n ogen toe doe, dan ben ik in Honolulu.’ (Jules Deelder ) … (Dutch/English) … two days after the full moon, the weather changed. .. after a fresh start, summer has now begun.

Twee dagen na volle maan veranderde het weer. Na een fris begin is nu de zomer begonnen. Het was even wennen aan +20 graden en in het afgelopen weekend was het een komen en gaan van boten; het watersport seizoen is begonnen.

Aan de oost- en de noordkant van het Oog en de Hanzeplaat liggen ongeveer twintig meter uit de wal bassalt blokken. Daar overheen is grond gestort en deze kunstmatige riffen zijn nu begroeid. Daarachter ligt een soort binnenwater; een lagune en daar kun (mag) je met een kano doorheen. Ik lag hier eens ten anker met een goede kennis die de wereld ooit over was gezworven met haar zeilboot. Ze zag die lagune en zei; ik heb net het gevoel alsof ik op de San Blas eilanden in Panama lig. Zo groen, zo mooi. Ik moest denken aan wat Jules Deelder ooit schreef: ‘Ach als ik m’n ogen toe doe, dan ben ik in Honolulu.’

Two days after the full moon, the weather changed. After a fresh start, summer has now begun. It took some time getting used to +20 degrees and in the past weekend it all kind of boats past by my anchorage; the boating season has started.

On the east and north sides of the Oog and the Hanzeplaat, about twenty meters from the shore basalt blocks were placed. Soil has been poured over it and these artificial reefs are now overgrown. Behind it lies a kind of backwater; a lagoon and you can (may) go through it with a canoe. I once anchored here with a good friend who had once roamed the world in her sailboat. She saw that lagoon and said; I just feel like I’m on the San Blas Islands in Panama. So green, so beautiful. It reminded me of what a Dutch writer, Jules Deelder, once wrote: “Ah if I close my eyes, I’ll be in Honolulu.”

May 28th De reis van de zon en de maan is voorspelbaar, maar die van ons is onze eigen weg. Het is het midden tussen het licht van de zon en de duisternis van de nacht. (Dutch/English) and in the west the setting sun is sinking into the cosmic sea … I breath the wind.

Vroeger had je 4 keer per dag nieuws op de radio. Toen kwam de tijd dat dit elk uur werd herhaalt, wat nog steeds zo is maar via de andere media kanalen kun je er niet meer aan ontsnappen en zo dringt de wereld zich aan mij op …

De Solitario moet dit jaar een keer uit het water; nieuwe laag antifouling, zinkstukken nakijken en algemene controle. Omdat ik dit jaar “nergens” heen ga laat ik het aan de werf over wanneer ze me kunnen gebruiken. Door het koude voorjaarsweer zijn er veel boten op de wal blijven staan maar de tweede week van Juni ben ik aan de beurt.

De reis van de zon en de maan is voorspelbaar, maar die van ons is onze eigen weg. Het is het midden tussen het licht van de zon en de duisternis van de nacht.

De olielamp gloeit zachtjes, als een ster zowel veraf als dichtbij. Het geeft elk ding zijn werkelijke waarde. En het is veel meer dan het wonder van mijn vrijheid, het is iets anders; iets dat ik meerdere keren diep van binnen heb gevoeld … en in het westen zakt de ondergaande zon …

Ik adem de wind. Langzaam stijgt de barometer.

The journey of the sun and moon is predictable, but yours is your own way. It is the middle ground between the light of the sun and the darkness of night.

The boat has to go on the dry this year. A new layer of anti-fouling, checking the anodes and general maintenance. Since I’m not going anywhere this year, I leave it to the yard when its the best time. Due to the cold spring weather, many boats remained on the shore, but my turn is the second week of June.

The oil lamp glows softly, like a star both far away and near. It gives every thing its true value. And it is much more than the miracle of my freedom, it is something else; something that I have felt several times deep inside … and in the west the setting sun is sinking into the cosmic sea …

I breath the wind.

The barometer rises slowly.

May 25th Nu weer op m’n favorite ankerplekkie: Geen geroezemoes van mensen, huizen en straten. Wolken drijven over. Een merel roept. (Dutch/English) .. no buzz of people, houses and streets. Clouds passing by. A blackbird calls. Birds are chirping. The birds wake me up and I listen.

Na een week in Ketelhaven te hebben gelegen ben ik weer ten anker gegaan. Het weerbarstige weer hield me vast in de haven maar het is er ook prettig liggen. Ik begrijp dat dit een gewilde haven is. Ook kon ik diverse wal-werkjes afhandelen; laptops even laten updaten, nieuwe SSD schijf in de navigatie computer en naar de kapper geweest.

Hoewel soms vies weer de wolkenluchten maakten alles goed.

Nu weer op m’n favorite ankerplekkie: Geen geroezemoes van mensen, huizen en straten. Wolken drijven over. Een merel roept. Vogels tjilpen. Of het nu roepen is of zingen, ik word wakker van de vogels en luister.

After a week in Ketelhaven I am at anchor again.
The unruly weather held me in port but it is a pleasant place.
I understand this is for many a favorite port.
I was also able to handle various shore work; laptops updated, new SSD disk in the navigation computer and I went to the hairdresser.
Although sometimes dirty weather, the cloudy skies made up for everything.

Back on my “most beautiful place on earth”:
No buzz of people, houses and streets. Clouds passing by. A blackbird calls. Birds are chirping. The birds wake me up and I listen.

May 21st Junge, komm bald wieder, bald wieder nach Haus … terug in de wereld van de getemde mens. Is er echt zoveel veranderd ? (Dutch/English) …  In 1964 I went to sea … since then .. always on the go ….

Ik ga even terug naar 2004 … terug van weggeweest.

Op de radio hoor ik van de moord op Theo van Gogh; gepraat, de Amerikaanse presidentverkiezingen; gepraat, een aanval van rebellen; terorisme, verkeerschaos, het broeikaseffect, integratie, autochtoon, allochtoon, gepraat, gepraat. Je kunt beter door een ijsbeer worden opgegeten dan dood gestoken in Amsterdam en naar die wereld ga ik terug. Het is even stil in mij.

Egersund wordt de laatste haven in Noorwegen. Hier vandaan steek ik over naar Nederland. Het is hier goed wachten. Prettig stadje met Noorse vriendelijkheid. Ik kan gebruikmaken van de faciliteiten van de Egersund Zeilvereniging. Men respecteert mijn privacy en intussen draait de wind. De 1ste december, 360 mijl naar IJmuiden. Op 4 december tegen de middag loop ik IJmuiden binnen. Ik ben terug in de wereld van de getemde mens.

Is er echt zoveel veranderd ?

In 1964 ging ik naar zee. Altijd onderweg ….

https://www.youtube.com/watch?v=6Ag3QNdomuQ

For a moment I go back in my memories to 2004. After wintering in Siberia I was on my way back to the Netherlands. Egersund was the last port in Norway. From here I cross the Northsea, to the Netherlands. Nice town with Norwegian friendliness. I can use the facilities of the Egersund Sailing Club. They respect my privacy and meanwhile the wind is turning. December 1^st I leave, 360 miles to IJmuiden. Entering IJmuiden around noon on December 4th.

In 1964 I went to sea … since then .. always on the go ….

May 19th Mijmerend op mijn achterdek voel ik de wereld aan mij voorbijgaan. (Dutch/English) .. Could there be any place on earth more healing than the sea? If so, I have yet to find it.

“My soul is full of longing for the secret of the sea, and the heart of the great ocean sends a thrilling pulse through me.” ― Henry Wadsworth Longfellow.

Lees het nieuws en je wilt weg. Maar waarheen ? Kennen jullie dat liedje nog; vluchten kan niet meer ? Mijmeren. Witte koppen op de zee, zwervende vogels. Ik wil naar ze roepen, met ze praten, overleggen, vragen hoe het achter de horizon is. Ik zie vandaag voor het eerst een albatros, het ontroert mij. Ik kijk naar deze geweldige zeevogel en voel mij een beetje verwant. Zal dit dier denken ? En hoe ? Zich eenzaam voelen, altijd onderweg zijn, iets missen, verlangen, berouwen ? Ik weet het niet en verwacht ook geen antwoord.

Mijmerend op mijn achterdek voel ik de wereld aan mij voorbijgaan.

Zou er ergens op aarde meer rust kunnen zijn dan op zee? Als dat zo is, moet ik het nog vinden. Starend naar de horizon is een zekere manier om de geest weer in evenwicht te brengen als hij hapert.

A day-dream. I feel the world passing by on the aft deck. Whitecaps, roaming birds. I wants to call out to them, talk to them, confer, ask what it is like beyond the horizon. Today I see an albatross for the first time, it moves me. I look at this amazing sea bird and feel a little bit related. Will this animal think? And how ? Feeling lonely, always on the road, missing something, longing, repenting? I don’t know and don’t expect an answer.

Could there be any place on earth more healing than the sea? If so, I have yet to find it. Strolling along the shore is a sure way of putting the spirit back in balance when it falters.