Henk de VeldeThe Never Ending Journey

Mar 29th The ocean is so beautiful … (Dutch/English) … natuur is de handreiking naar de oorsprong, het zijn speelt zich af tussen hemel en aarde. Hier op zee zijn geen hinderpalen tussen mij en mijn oer-zijn. Het is je gevoel uit je binnenste.

The ocean is so beautiful schreef Pip Hare, http://www.piphare.com gedurende haar wereldomzeiling tijdend de Vendee Globe. So beautiful …. zelfs na alle ellende, slecht weer, reparaties noem maar op. Natuur is de handreiking naar de oorsprong, het zijn speelt zich af tussen hemel en aarde. Hier op zee zijn geen hinderpalen tussen mij en mijn oer-zijn. Het is je gevoel uit je binnenste.

‘s Nachts zeil ik met de grote genua op in een heerlijke oostelijke bries. ‘s Morgens zie ik buien aan de horizon. De wind is variabel tussen een en drie. Om me heen bevinden zich dikke regenbuien. En de spetters worden regen, echte regen. De zee is wit van de regenval. Het zeilen in de tropen is minder inspannend dan het zeilen op hogere breedtes. Een constant verblijf op hoge breedtes is te vermoeiend en slijtend voor het materiaal. Ten zuiden van 35 graden worden stormwinden doorgegeven. Ik vaar nu in de redelijk betrouwbare passaat. Daarna zal ik langzamerhand onder invloed komen van de westenwinddrift. ‘s Nachts kijk ik omhoog en ben klein onder de wenteling van het heelal. “De vrede Gods begint duizend mijl buitengaats”, schreef Joseph Conrad.

The ocean is so beautiful, wrote Pip Hare, http://www.piphare.com  during her circumnavigation of the world during the Vendee Globe. So beautiful…. even after all the misery, bad weather, repairs you name it. Nature is the guide to the origin, between heaven and earth. Here at sea there are no barriers between me and my primordial being, it is your feeling from within.
At night I sail with the big genoa in a lovely easterly breeze.
In the morning I see showers on the horizon. The wind is variable between one and three. Heavy rain showers surround me. And the splashes become rain, real rain. The sea is white from the rainfall. Sailing in the tropics is less strenuous than sailing at higher latitudes. A constant stay at high latitudes is too tiring and wearing for the material. Storm winds are developing south of 35 degrees. I am now sailing in the reasonably reliable trade winds. After that I will gradually come under the influence of the west wind drift.

At night I look up and I am small under the rotation of the universe. ”The peace of God begins a thousand miles offshore “, wrote Joseph Conrad.

Mar 27th Over de mooiste traditionele kuster in Nederland … met de Johannes naar Zwartsluis. (this post only in Dutch) ..

Bij de Koggewerf in Kampen ligt al jaren een oudgediende. Zo mag ik de Johannes noemen. Gebouwd in 1925 was dit schip al 24 jaar oud toen ik werd geboren en had er al heel wat mijltjes opzitten op onze ruige Noordzee. De laatste 30 jaar is dit schip al in bezit van Hans Piket en hij woonde er op. In het ruim richtte hij een werkplaats in. Deze winterperiode heb ik in de Buitenhaven  http://www.wsvdebuitenhaven.nl  gelegen en de Johannes lag achter mij. 

Eens in de 4 jaar moet ook de Johannes naar de werf. En ik mocht mee.

Dit vond ik nog op internet, een stukje geschiedenis.

https://www.kustvaartforum.com/viewtopic.php?t=7543&start=920

Ik vervolg met de tekst die Henk Tuinman op het net zette; Henk is tevens de maker van deze mooie foto’s.

Ik blijf nog even bij de oudjes. Vandaag naar Kampen waar de JOHANNES, een coaster uit 1925, de trossen los gooit om naar de werf in Zwartsluis te gaan. Ooit uitgerust met een Brons “bakjesknapper”, die later is omgebouwd en voorzien van brandstofpomp en verstuivers. Mooi om te zien, maar zeker om te horen. Prachtig zoals de Johannes voorbijglijdt.

We voeren van Kampen de Ijssel af en bij Schokkerhaven het Ramsdiep op vandaar onder de Ramspol over het Zwartewater langs Genemuiden naar de werf in Zwartsluis. Het “pokkepokke” van de motor werd een vertrouwd geluid …

Gelukkig komt de Johannes na de werfbeurt terug in Kampen.

Mar 24th Een Russische ervaring deel 2 (Dutch/English) …. a Russian experience part 2

Een andere dag reed ik rond in Chukotka op m’n TW125 cc Yamaha en arriveerde in Novoye Chaplino (Новое Чаплино) een klein dorp aan de kust. Op het strand waren mannen zeehonden biefstuk aan het braden. Ik sprak geen woord Russisch. Ik kreeg eerst een slok wodka en daarna een stuk vlees terwijl ze met bewondering naar de Yamaha keken …. Yamakha … Yamakha

Another day I drove around Chukotka on my TW125 cc Yamaha and arrived in Novoye Chaplino (Новое Чаплино) a small village on the coast. On the beach, men were frying seals steak. I didn’t speak a word of Russian. First I got a sip of vodka and then a piece of meat while they watched the Yamaha with admiration…. Yamakha … Yamakha

Mar 23rd Een Russische ervaring … de toendra strekt zich voor ons uit. De wodka gaat rond. .. (Dutch/English) .. The group consists of eight women and three men. Only the driver does not drink anything. The women drink the most. It’s a party. Again we are transferred over the fjord with the landing craft. At the seaside on the beaches, waders are pecking in the ground.

Het was de atlas die me deed dromen. Het was de zee die me trok. Provideniya ligt in een arm van een twintig mijl lange fjord. De heuvels om me heen zijn ongeveer 500 meter hoog.

De kleuren in de baai zijn duizend tinten grijs en blauw. Het heeft iets oosters. In het centrum staan de overblijfselen van wat ooit een mooie orthodoxe houten kerk is geweest. Het is onbelangrijk. Het leven gaat toch alleen om een baan, geld en een woonstede zoals overal. Wij weten over het algemeen te weinig van Rusland. Dit land is in de sovjettijd lang gesloten gebleven. Maar dit land heeft cultuur en dat is meer dan dat Pushkin, Dovstojevski, Tsjaichovsky en Aivazovsky hier geboren zijn. De cultuur ligt in de mensen zelf. Hun taal zingt. Het is niet het harde bombastische wat je hoort in James Bond films. Dit is geen commanderende taal. Ik wil de taal leren. Maar daar alleen mee, leer ik het land niet kennen. Ik wil in de verte kijken, de kust zien, de dorpen bezoeken, thee drinken, rendieren eten, het bloed van de walrus proeven, wodka slurpen, een Russische vrouw ontmoeten. Twee maal per dag hoor ik vanaf de Kapitan Belomestnov roepen: Hendrik, pitaniye … eten.

De toendra staat in bloei en er groeien heel veel “gribbe”, eetbare paddenstoelen, een soort van hertenbrood. Ik ga mee, 200 kilometer de toendra in. We vertrekken met de bus. Dat is dus zo’n Russisch zeswiel aangedreven voertuig. We vertrekken zes uur ‘s morgens. Na een uur worden we met een landingsvoertuig over een fjord gezet Daarna zijn er geen wegen meer, alleen toendra en rotsen, omhoog en omlaag langs steile ravijnen. We hobbelen door onherbergzaam gebied. Het wordt groener. De wilgen langs de oevers van snel stromende beken zijn hier maar een meter hoog. Op de toendra vlakte zie ik ganzen en kraanvogels. De mensen lachen. Om twaalf uur zijn we waar ze willen zijn. De toendra strekt zich voor ons uit. De wodka gaat rond. Achter uit de bus komen emmers te voorschijn.

Ze gaan op zoek naar paddenstoelen. Nog twee wodka’s. Tussendoor wordt gegeten. Het gezelschap spreidt zich dan uit. Je moet je eigen terrein uitzoeken want het gaat eerst om paddenstoelen maar daarna ook over de stilte, de ruimte, de kleuren, de frisse schone lucht, het uitzicht, het gevoel. We zijn een dag uit en komen terug met emmers vol “gribbe”.

Het gezelschap bestaat uit acht vrouwen en drie mannen. Alleen de chauffeur drinkt niets. De vrouwen drinken het meest. Het is feest. Weer worden we met het landingsvaartuig overgezet. Aan de zeekant op de kiezelstranden lopen steltlopers in de grond te pikken.

It was the atlas that made me dream. It was the sea that drew me. Provideniya lies in an arm of a twenty miles fjord. The hills around are about 500 meters high. The colors in the bay are a thousand shades of gray and blue. It has an oriental feel to it. In the center are the remains of what was once a beautiful Orthodox wooden church. It’s unimportant. Life is all about a job, money and a place to live like everywhere else. In general, we know too little about Russia. This country remained closed for a long time during Soviet times. But this country has culture and that is more than Pushkin, Dovstoyevsky, Tchaichovsky and Aivazovsky were born here. The culture lies in the people themselves. Their language sings. It’s not the hard bombastic you hear in James Bond movies. This is not a commanding language. I want to learn the language. But with that alone, I will not get to know the country. I want to look into the distance, see the coast, visit the villages, drink tea, eat reindeer, taste the blood of the walrus, slurp vodka, meet a Russian woman. Twice a day I hear calling from the harbourtug Kapitan Belomestnov: Hendrik, pitaniye… food.

The tundra is in bloom and there are many “gribbe”, edible mushrooms. We are goning into the tundra. We leave by bus. That means a Russian six-wheel drive vehicle. We leave at six in the morning. After an hour we cross a fjord by a landing craft. After that there are no roads anymore, only tundra and rocks, up and down along steep ravines. We bump through inhospitable territory. It’s getting greener. The willows along the banks of fast-flowing streams are only a meter high here. On the tundra plain I see geese and cranes. The people are laughing. At noon we are where they want to be. The tundra stretches before us. The vodka is circulating. Buckets emerge from the back of the bus. They look for mushrooms. Two more vodkas. In between we eat our meal.

We spread out. You have to choose your own terrain because it is first about mushrooms, but then also about the silence, the space, the colors, the fresh clean air, the view, the feeling. We are gone for a day and come back with buckets full of “gribbe”. The group consists of eight women and three men. Only the driver does not drink anything. The women drink the most. It’s a party.

Again we are transferred over the fjord with the landing craft. At the seaside on the pebble beaches, waders are pecking in the ground.

Mar 21st Wat wil de mens nog meer ! .. (Dutch/English) .. a roof over my head, warmth, food and a handful of friends. What more does man want!

We leven in een bijzondere tijd. Er gebeurt veel in de wereld om ons heen, zowel op collectief als op individueel niveau, lees ik ergens. Dat zeiden ze 100 jaar geleden ook en 1000 jaar geleden ook. Ik lees een geschrift wat net is vertaald uit de hieroglyphen 2000 jaar BC ( De Rebel in de Ziel, Auteur: Bika Reed, isbn 9062716962) …. en wat staat er; .. tot wie zal ik spreken vandaag ? Want bederf zwerft over de Aarde: er komt geen einde aan ! .. tot wie zal ik spreken vandaag ? Zachtheid wordt onder de voet gelopen. Het geweld overheerst alles …. en dat 4000 jaar geleden, er is echt niets nieuws onder de zon.

Ik kan alle oceanen opnoemen en heb een honderdtal landen bezocht. Ik ben op honderden eilanden geweest en op duizend ankerplekken gelegen. Ik heb de vreemdste routes ter wereld bezeild en ben afhankelijk geweest van zee, wind en ijs. Ik zag de kleuren van het ijs en was verwonderd, ik zag de kracht van het ijs en was verbijsterd. Ik heb de leegte van de poolstreek ervaren. Ik heb over wijde zeeën gestaard. Ik bezit mijn ervaringen; de uitdaging, de strijd, de gevechten met een storm en met het dodelijke ijs, de verwondering in de stilte, de communicatie door het oog van de walvis, de keuzes tussen leven of dood. En niemand kan mij die ervaringen ooit weer afnemen. Ik zag, ik streed, ik leed, ik hoorde, ik dacht, ik voelde en ik wist. Onze aarde is misschien wel de mooiste planeet in het hele heelal. Onze aarde is een juweel om te koesteren met alles wat er leeft.

Nu ik op m´n site herinneringen op haal, vragen mensen me of ik het mis of wanneer ik weer weg ga. Zes keer is genoeg. Ik zocht geen antwoorden. Ik zocht niets. We hebben het in de gereguleerde maatschappij aardig voor elkaar. We leven in een maatschappij waarin we mogelijkheden hebben. We hebben kansen te worden wat we willen zijn. Ik heb een eigen boot, een dak boven m´n hoofd, warmte, te eten en een handvol vrienden, mijn leven. Wat wil de mens nog meer !

We live in a special time. A lot is happening in the world around us, both on a collective and an individual level, I read somewhere. They said that 100 years ago and 1000 years ago too. I read a text that has just been translated from the hieroglyphs 2000 years BC (The Rebel in the Soul, Author: Bika Reed, )…. and what does it say; .. who shall I speak to today? For corruption roams the Earth: there is no end to it! “Whom can I talk to today? Kindness has vanished and rudeness descended upon everyone. …. 4000 years ago, there is really nothing new under the sun.

I can name all oceans and have visited more then hundred countries. I have been to hundreds of islands and anchored at a thousand places. I have sailed the strangest routes in the world and was depended on the sea, wind and ice. I saw the colors of the ice and was amazed, I saw the strength of the ice and was amazed. I have experienced the emptiness of the polar region. I’ve gazed across wide seas. I own my experiences; the challenge, the battle, the battles with a storm and with the deadly ice, the wonder in the silence, the communication through the eye of the whale, the choices between life and death. And no one can ever take those experiences away from me. I saw, I struggled, I suffered, I heard, I thought, I felt and I knew. I loved. Our Earth is the most beautiful planet in the entire universe. Our earth is a jewel to cherish with everything that lives.

Now that I publish memories on my site, people ask me if I am missing this seafaring life or when I will leave again. Six times is enough. I wasn’t looking for answers. I wasn’t looking for anything. We are well organized in a regulated society. We live in a society where we have opportunities. We have opportunities to become what we want to be. I have my own boat, a roof over my head, warmth, food and a handful of friends. What more does man want!