Finisterre es la ultima sonrisa del caos del hombre asomandose al infinito. Finisterre is the last smile of the chaos of man peering into infinity. Finisterre is de laatste glimlach van de chaos van de mens die in de oneindigheid tuurt. ( Camilo José Cela )
Finisterre es la ultima sonrisa del caos del hombre asomandose al infinito.
Finisterre is the last smile of the chaos of man peering into infinity.
Finisterre is de laatste glimlach van de chaos van de mens die in de oneindigheid tuurt.
( Camilo José Cela )
In mijn Koopvaardij tijd ben ik er wel 1000 keer langs Finisterre gevaren. In die tijd was het weerbericht de beroemde Shipping forecast op BBC longwave 198 kHz. Ging je naar het zuiden dan had je na Finisterre het slechte weer gehad. Ging je naar het noorden dan kreeg je vaak het viese weer na Finisterre.
De eerste keer dat ik daar ankerde was met de Orowa, onze 46 ft Wharram cat, waar we later een wereldreis meer hebben gemaakt. En dat kwam van pas in 1978. Ik was kapitein van de Strombeek. De Strombeek werd plat geslagen, de deklast schuift en het schip blijft met 50 graden slagzij liggen, ik druk het alarm in en zet de motor uit …iedereen was binnen een paar minuten op de brug, iedereen had zijn reddingsvest bij hem, iedereen keek mij aan.
Kort overleg. Eerst een Pan bericht de deur uit, geen Mayday, geen directe nood want we dreven. Aan dek is het gevaarlijk; je loopt op een gekenterd schip. De mannen aan dek deden het voortreffelijk. De eerste sjordraden knapten los en een gedeelte van de deklast ging overboord. Toen nog een paar kabels en er ging meer. Het schip kwam overeind, we bleven met twintig graden slagzij liggen. Dat meldde ik aan de Franse kustwacht. Alles onder controle. De kok bracht hete koffie. Overleg met de stuurman en de hoofd-wtk; de motoren waren weer gestart. 6 uur later waren we weer onderweg. Ik had gezegd dat ik een mooie baai kende achter Kaap Finisterre, daar konden we de deklast opnieuw sjorren. Vierentwintig uur later lagen we ten anker.
Op het kantoor van Spliethoff bleek er gezegd te zijn; goed opgelost en het was meteen een goede vuurdoop voor de nieuwbakken kapitein.
In tussentijds stond er in een Nederlandse krant het volgende bericht:
20 januari 1978. – Het Nederlandse vrachtschip Strombeek bevindt zich op de Atlantische Oceaan in moeilijkheden. Vrijdagochtend om half tien seinde kapitein H. de Velde aan Brest-Leconquet-radio dat de deklading was gaan schuiven en dat hij assistentie nodig had. Het schip bevond zich toen op 150 mijl ten zuidoosten van de punt van Bretagne. Verscheidene schepen, die in de buurt waren, waren op weg naar de Strombeek. De 1.599 ton metende Strombeek is met een lading hout op weg van Finland naar Algiers. Er bevinden zich negen bemanningsleden aan boord, bij wie enkele Nederlanders. Eigenaar van de Strombeek is Spliethoffs bevrachtingskantoor BV in Amsterdam. Omstreeks tien uur seinde kapitein De Velde dat een van de te hulp gekomen schepen zich op twee mijl afstand van hem bevond en dat hij daarmee in contact bleef. De overige schepen kunnen hun normale koers weer vervolgen.
Later ben ik er weer met de Orowa geweest en met de Alisun en de Juniper en nu dus met de Solitario.
Deze rotskust die de Kust van de Dood heet is het scenario geweest van menige schipbreuk. Volgens de legende van de Christus van Fisterre werd tijdens een storm een beeld met een baard van goud in zee gegooid om het schip te ontlasten. Toen, op een dag, kreeg een visserman het in zijn net. Zoals zo vaak gebeurde, zag men dit beeld aan voor een beeld van de Christus.
“ … we voeren naar Finisterre, een woord dat het einde van de wereld betekent. Je ziet er alleen maar hemel en water en ze zeggen dat de zee zo onstuimig is dat niemand erop kan varen, en dat is de reden dat men niet weet wat er achter de zee is. Ze zeiden tegen ons dat een paar mannen, die er begerig naar waren geweest het te onderzoeken, met hun schepen zijn verdwenen en dat niemand van hen ooit is teruggekeerd.’
Uit: O mar tenebroso, De donkere, angstaanjagende zee — Joao de Lousada de Ledesma (1420 – 1476)
Wat ik vooral niet moet vergeten te vermelden is dat er voor die van ‘seafood’ houdt geen betere plek op aarde is dan Galicië. Elke plaats heeft tientallen restaurants waar naast vis, mossels, schelpen, kokkels, inktvis, spartelbeestjes, sliertjes en noem maar op, ruim wordt geserveerd. Met een glas lokale wijn erbij… niet te versmaden!
.
During my Merchant Navy time I passed the cape a 1000 times. At that time we listened to the famous Shipping forecast on BBC longwave 198 kHz. If you went south, after Finisterre the bad weather was done. If you went to the north, you often got the dirty weather often after Finisterre.
The first time I anchored behind the cape was with Orowa, our 46 ft Wharram cat. And that came in handy in 1978. I was captain of the freighter MV Strombeek.
The Strombeek was capsized on the high steep wave, the deck load shifted and the ship remains heeled at 50 degrees, I press the alarm and switch off the engine … everyone was on the bridge within a few minutes, everyone had their life jacket with him, everyone looked at me.
Short consultation. First a Pan message, no Mayday, no immediate life danger, because we were still afloat. It is dangerous on deck; you walk on a heavy listed ship. The men on deck did an excellent job. The first lashing wires broke loose and part of the deck cargo went overboard. Then a few more cables and more went. The ship straightened, we were heeling twenty degrees. I reported this to the French coast guard. Everything under control. The cook served hot coffee. Consultation with the mate and the head engine room; the engines had started again. Six hours later we were on our way again. I said that I knew a beautiful bay behind Cape Finisterre, where we could lash the deck cargo again. Twenty-four hours later we were anchored.
At Spliethoff’s mainoffice they said; well resolved and it was a good baptism of fire for the new captain.
In the meantime, a Dutch newspaper reported the following:
January 20, 1978. – The Dutch cargo ship Strombeek is in trouble on the Atlantic Ocean. On Friday morning at half past nine, Captain H. de Velde signaled to Brest-Leconquet radio that the deck cargo had shifted and that he needed assistance. The ship was then 150 miles southeast of the tip of Brittany. Several ships in the vicinity were on their way to the Strombeek. The 1,599-ton Strombeek is on its way from Finland to Algiers with a cargo of wood. There are nine crew members on board, some of whom are Dutch. The owner of the Strombeek is Spliethoffs BV in Amsterdam. About ten o’clock Captain De Velde signaled that one of the ships that had come to the rescue was two miles away from him and that he remained in contact with it. The other ships can resume their normal course.
Later I anchored again behind the Cape with Orowa and with Alisun and Juniper and now with Solitario.
This rocky coast called the Coast of Death has been the scenario of many a shipwrecks. According to the legend of the Christ of Fisterre, an image with a gold beard was thrown into the sea during a storm to relieve the ship. Then one day a fisherman got it in his net. As so often happened, this image was taken for an image of the Christ.
“… We sailed to Finisterre, a word that means the end of the world. You only see sky and water and they say the sea is so turbulent that no one can sail on it, and that is why they don’t know what is beyond the sea. They told us that some of the men who had been eager to investigate disappeared with their ships and none of them ever returned. ‘
From: O mar tenebroso, The dark, terrifying sea – Joao de Lousada de Ledesma (1420 – 1476)
What I should not forget to mention is that for those who love seafood there is no better place on earth than Galicia. Each place has dozens of restaurants where, in addition to fish, mussels, shells, cockles, squid, floppy bugs, strings and you name it, is generously served. With a glass of local wine … not to be missed!
Posted in Uncategorized by Henk de Velde
Pais de santos y de cantos (Dutch/English) .. ‘Todo recto’ (altijd rechtdoor), roep ik tegen een windvlaag in… I see the light of the twilight behind the mountains fading. The black water flows seamlessly into the night sky.
Pais de santos y de cantos: een land van heuvels waarin wijngaarden als groene plekken kleven; kubistische dorpen op de heuvels, door Gris en Picasso ontworpen. Het land ook van de ‘camino’; de weg, maar ook de route van de pelgrim die na gevonden te hebben wat hij zocht, weer verder trekt.
Ieder jaar trekken grote groepen reizigers van de Pyreneen richting Santiago de Compostela, waar zich volgens zeggen het graf van de apostel Jacobus bevindt. Velen van deze pelgrims trekken dan verder naar Fisterre zoals Finisterre in het Galicisch heet. Daar stond het zonnealtaar van de Kelten ver voor de Romeinse tijd. De Romeinen kenden deze plaats als Promotorium Celticum. Op de plaats van deze “ara solis” verbranden de moderne pelgrims iets van hun bezittingen of de schoenen waarmee ze de route gelopen hebben.
We genieten van de verre vergezichten. Zelfs een dag regen deert ons niet.
‘Todo recto’ (altijd rechtdoor), roep ik tegen een windvlaag in. Ik zie het licht van de schemering achter de bergen steeds zwakker worden. Het zwarte water gaat naadloos over in de nachtelijke hemel.
Pais de santos y de cantos: a land of hills in which vineyards stick like green spaces; cubist villages on the hills, designed by Gris and Picasso. The land of the ‘camino’; the way, but also the route of the pilgrim who, after having found what he was looking for, continues the way… no hay camino …
Every year large groups of travelers travel from the Pyrenees to Santiago de Compostela, where the tomb of the Apostle James is said to be located. Many of these pilgrims then move on to Fisterre as Finisterre is called in Galician. There the solar altar of the Celts stood long before Roman times. The Romans knew this place as Promotorium Celticum. At the site of this “ara solis” modern pilgrims burn some of their belongings or the shoes with which they walked the route.
We enjoy the distant views. Even a day of rain doesn’t hurt us.
‘Todo recto’ (always straight ahead), I shout against a gust of wind. I see the light of the twilight behind the mountains fading. The black water flows seamlessly into the night sky.
Posted in Uncategorized by Henk de Velde
Deel 2 van de reis naar Galicië, over ankerplekjes en rust. (Dutch/English) .. We sailed to one of the best spots in Galicia: behind Isla de San Simon .. The sea, the earth, the rivers, the trees, the forests, are all connected speechlessly. A bird flies over the still water.
Waarom ik voor Galicië koos ? Het gebied heeft me altijd getrokken. Op wereldreizen vanuit Noordwest-Europa kom je door de Golf van Biskaje en het eerste land dat je dan aandoet is Spanje, met in het uiterste noordwesten van het Iberisch Schiereiland Galicië. In Nederland had ik eerder al kennis gemaakt met bewoners van deze regio. Dat was in de jaren zestig, toen de eerste gastarbeiders naar Nederland kwamen. Op de zeevaart waren dat matrozen uit Galicië. De meesten van hen waren visserman geweest en kenden het werk op schepen.Van hen leerde ik mijn eerste Spaans.
De kust van Galicië heeft veel inhammen, Ria’s genoemd, die soms diep het land inlopen. Ik vergelijk ze wel eens met een fjord. De fjorden zoals wij die kennen uit Noorwegen hebben echter meestal vrij steile wanden, terwijl een ria meer heuvelachtig is. Er zijn in Galicië een tiental van deze inhammen, verdeeld in de hogere (altos) en de lagere (baixos) ria’s.
We kozen Ensenada de San Simon als basis voor ons verblijf in Galicie. De haven, Puerto Deportivo de San Adrian, ligt heel beschut achterin de Ria de Vigo. Ik heb voor 15 dagen een ligplaats gehuurd en die dagen mag ik in twee maanden “ópmaken”. Ik krijg hier gasten aan boord. Ze komen per vliegtuig, ik pik ze op, we gaan aan boord. Ik had mijn gasten vooraf stilte beloofd. We bezoeken ook de andere ria’s. Hoofddoel is dan Cabo Fisterre, met onderweg een aantal mooie ankerplekken … stil aan dek zittend, turend naar de verte.
We liggen bij Porto do Son, een strandje met een kerkje en gaan met de bijboot naar de wal. Zes kilometer verderop liggen namelijk overblijfselen van een voor-Romeinse Keltische nederzetting, castros genoemd.
Castro de Baroña is de meest spectaculaire castro. Hier woonden rond het begin van onze jaartelling Kelten, die vanuit Turkije half Europa bevolkt hebben. Vooral in Wales en lerland zijn de duidelijkste voorbeelden. De Kelten woonden dus ook hier. We brengen een paar uur door tussen de overblijfselen van een vergane cultuur.
We varen naar een van de beste plekjes in Galcië: achter Isla de San Simon. Aan de noordkant lig je dan in de lij van het kleinste van de twee San-Simoneilanden, uit de wind. Kijkend naar de heldere sterrenhemels. Luisterend naar de geluiden van de nacht. Tijdloze cadans. De zee, de aarde, de rivieren, de bomen, de bossen, sprakeloos met elkaar verbonden. Een vogel vliegt over het stille water.
Why did I chose Galicia? The area has always attracted me. Traveling around the world from northwestern Europe takes you through the Bay of Biscay and the first country you visit is Spain, with Galicia in the extreme northwest of the Iberian Peninsula. In the Netherlands I had previously met residents of this region. That was in the 1960s, when the first guest workers came to the Netherlands. These were sailors from Galicia. Most of them had been fishermen and knew the work on ships, and from them I learned my first Spanish.
The coast of Galicia has many inlets called Rias that sometimes run deep into the land. I sometimes compare them to a fjord. The fjords as we know them from Norway, however, usually have quite steep walls, while a ria has more hills. There are about ten of these inlets in Galicia, divided into the higher (altos) and the lower (baixos) rias.
We chose Ensenada de San Simon as the basis for our stay in Galicia. The harbor, Puerto Deportivo de San Adrian, is very sheltered at the back of the Ria de Vigo. I have rented a berth for 15 days and I can “use up” those days in two months. I get guests on board here. They come by plane, I pick them up, we board. I promised my guests silence beforehand. That is why I consciously choose some quiet places to enjoy. We also visit the other rias.
The main goal is back to Cabo Fisterre, with a number of beautiful anchorages along the way… sitting quietly on deck, gazing into the distance.
We anchor at Porto do Son, near the beach with a church and take the dinghy to shore. Six kilometers away are the remains of a pre-Roman Celtic settlement, called castros.
Castro de Baroña is the most spectacular one. Around the beginning of our era, Celts lived here, who populated half of Europe from Turkey. Especially in Wales and Ireland are the clearest examples left. So the Celts also lived here. We spend a few hours among the remains of a past culture.
We sailed to one of the best spots in Galcia: behind Isla de San Simon. On the north side you are in the lee of the smaller of the two San Simon Islands, out of the wind. Looking at the clear starry skies. Listening to the sounds of the night. Timeless cadence. The sea, the earth, the rivers, the trees, the forests, are all connected speechlessly. A bird flies over the still water.
Posted in Uncategorized by Henk de Velde
Met de Solitario door de Biskaje naar Galicie (Dutch/English) …. look at the weather reports and … tomorrow morning at 9 am we leave… 470 miles through the Biscay, on the west side, just off the Shipping lane and just over 3 days to Cape Finisterre…
Het jaar erop naar Galicië , deel 1.
De overgang van een zeilschip naar een motorschip. Ik word ouder, ben zes keer rond de wereld gezeild, heb tussen mn 15de en 70ste drie jaar in een huis gewoond, altijd op boten, op of bij de werf waar mijn schepen werden gebouwd of geprepareerd voor een volgende reis.
Na de Juniper reis wilde ik eens echt fatsoenlijk wonen, staan, rondlopen maar ook varen …
De keuze viel dus op de Solitario … een de Vries Lentsch ontwerp, 1983, 14 mtr x 4,25 mtr x 1,85 mtr, 200 pk 6 cylinder Mercedes diesel, steunzeil.
De eerste reis naar Spitsbergen en het jaar erop (2014) naar Galicië … geen geporthop van terras naar terras, nee, binnendoor naar Terneuzen, daar kwam mijn bemanning aan boord, Iris en Rogier en dan goed de weersberichten bekijken en wegwezen rechtstreek naar Zuid Engeland.
Pracht reis; de Westerschelde naar buiten, langs de Belgische kust tot Oostende en dan de oversteek naar Dover, langs de Engelse kust in de Shipping lane of er net buiten in de coastal lane, door naar Helford River … zo’n mooie ankerplek. Daar hebben we een paar dagen geankerd. Natuurlijk even de wal op, het is daar zo mooi, heuvels en vergezichten …
Het weer is voor 3 dagen goed te voorspellen, 5 dagen gaat ook nog maar is al minder zeker. In 3 dagen kun je de Biskaje door en als je slecht weer krijgt heb je de berichten niet goed geinterpreteerd. Kijk ook niet op 10 verschillende weer-sites. Maximaal 2 … anders krijg je teveel tegenstrijdige info … ze hebben allemaal wel wat wat klopt … ik maak de laatste jaren gebruik van PredictWind https://predictwind.com
Wederom de weersberichten bekijken en toen … morgenvroeg om 09.00 uur vertrekken we … 470 mijl de Biskaje door, aan de westkant, net buiten de Shipping lane en na een dikke 3 dagen Kaap Finisterre voorbij ….
(wordt vervolgd)
The following year to Galicia, part 1.
The transition from a sailing vessel to a motor vessel. I am getting older, have sailed around the world six times, lived in a house for three years between my 15th and 70th year, always on boats, at or near the yard where my ships were built or prepared for the next voyage.
After the Juniper trip I wanted to live, stand, walk around but also sail …
So the choice fell on Solitario… a de Vries Lentsch design, 1983, 14 m x 4.25 m x 1.85 m, 200 hp 6 cylinder Mercedes diesel.
The first voyage to Spitsbergen and the following year (2014) to Galicia … no port-hop from terrace to terrace, no, inner waterways to Terneuzen, my crew came on board, Iris and Rogier and then take a good look at the weather reports and go straight to the south of England .
Wonderful trip; out of the Western Scheldt, along the Belgian coast to a position near Ostend and then the crossing to Dover, along the English coast in the Shipping lane or just outside it in the coastal lane, to Helford River… such a beautiful anchorage. We anchored there for a few days. Of course we went ashore, the surroundings are so beautiful, hills and views …
The weather is easy to predict for 3 days, 5 days is also possible, but is less certain. In 3 days you can pass through the Biscay and if you get bad weather you have not interpreted the weather properly. Also, don’t check out 10 different weather sites. Maximum 2 … otherwise you will get too much contradictory information … they all have something that is correct … I have been using PredictWind in recent years https://predictwind.com
Again look at the weather reports and … tomorrow morning at 9 am we leave… 470 miles through the Biscay, on the west side, just off the Shipping lane and in just over 3 days we passed Cape Finisterre….
(to be continued)
Posted in Uncategorized by Henk de Velde
Hoe graag je ook aankomt, een zeeman houdt van de zee. (Dutch/English) .. I have visited hundreds of islands and anchored at a thousand anchorages. I have sailed the strangest routes in the world and depended on the sea, wind and ice. I saw the colors of the ice and saw the strength of the ice and was amazed. I have experienced the emptiness of the polar region. I have gazed across wide seas …
Elke reis heeft z’n eigen bekoringen. Ach…, er zijn momenten genoeg om te klagen. Geen wind of wind uit de verkeerde hoek, zeilen kapot, achterliggen op het schema. Allemaal zaken die de reis lijken te verpesten. Deze reis is geen samenloop van omstandigheden. Net zo goed als de mens geen slachtoffer is van toevalligheden. Wij zijn scheppers van onze eigen omstandigheden. Geen gezeur over waar het aan ligt; bij hem of bij haar. Nee, het ligt aan jezelf. Je schept je eigen wereld. Natuurlijk zijn daarbij omstandigheden die je dwingen om iets te kiezen. Maar ook daarna blijf je eigen keuze bepalend. Luister naar de stem in jezelf. Volg je hart, die klopt.
Dat lange afstand zeilen, dat was mijn fascinatie. Hoe graag je ook aankomt, een zeeman houdt van de zee.
Ik kan alle oceanen opnoemen en heb een honderdtal landen bezocht. Ik ben op honderden eilanden geweest en op duizend ankerplekken gelegen. Ik heb de vreemdste routes ter wereld bezeild en ben afhankelijk geweest van zee, wind en ijs. Ik zag de kleuren van het ijs en was verwonderd, ik zag de kracht van het ijs en was verbijsterd. Ik heb de leegte van de poolstreek ervaren. Ik heb over wijde zeeën gestaard. Ik bezit mijn ervaringen; de uitdaging, de strijd, de gevechten met een storm en met het dodelijke ijs, de verwondering in de stilte, de communicatie door het oog van de walvis, de keuzes tussen leven of dood. En niemand kan mij die ervaringen ooit weer afnemen.
De krijger overweegt. Hij beziet zijn positie en standpunt van het moment en overziet de veranderingen van morgen.
Het jaar daarop voer ik naar Galicië.
(wordt vervolgd)
Every journey has its own charms. Well …, there are times enough to complain. No wind or wind from the wrong direction, sails broken, behind schedule. All the things that seem to ruin the trip. This journey is not a coincidence of circumstances. Just as humans are not victims of coincidences. We are creators of our own circumstances. No hassle or pointing to an other; him or her. No, it is up to you. You create your own world. Of course there are circumstances that force you to choose. But even after that, your own choice remains decisive. Listen to the voice within you. Follow your heart, it beats.
Long distance sailing was my fascination. As much as you love to arrive, a sailor loves the sea.
I sailed all the oceans and have visited a hundred countries. I have visited hundreds of islands and anchored at a thousand anchorages. I have sailed the strangest routes in the world and depended on the sea, wind and ice. I saw the colors of the ice and saw the strength of the ice and was amazed. I have experienced the emptiness of the polar region. I have gazed across wide seas. I own my experiences; the challenge, the battle, the battles with a storm and with the deadly ice, the wonder in the silence, the communication through the eye of the whale, the choices between life and death. And no one can ever take those experiences away from me.
The warrior is considering. He looks at his position and point of view of the moment and oversees the changes of tomorrow.
The following year I sailed to Galicia.
(to be continued
Posted in Uncategorized by Henk de Velde