Henk de VeldeThe Never Ending Journey

Oct 8th People of the sea, door James Wharram en Hanneke Boon. Een boek over het leven van James Wharram en zijn ontwerpen, (blog in Dutch/English, book in English) .. James, thank you for your insight and thank you for your inspiration to make my dream come true. … .. Māuruuru roa ko oho riva riva a rarvo ko Make Make … as they say on Easter Island…

People of the sea, door James Wharram en Hanneke Boon. Een boek over het leven van James Wharram en zijn ontwerpen, en zijn inspiratie. Het mooie van James is dat hij vasthield aan zijn ideeën; over the seafaring people of the Pacific en hun oorsprong. Zijn ontwerpen zijn gebaseerd op deze lange historie van wellicht de grootste zeevaarders aller tijden.

En wat kom ik tegen in het epiloog:

People of the sea, by James Wharram and Hanneke Boon. An extensive document, 285 pages with many photographs en other illustrations. A book about the life of James Wharram and his designs and his inspiration. The great thing about James is that he stuck to his ideas; about the seafaring people of the Pacific and their origins. His designs are based on this long history of perhaps the greatest seafarers of all time.

And what do I encounter in the epilogue:

There are a number of these sailors who stand out in my memory. Two of the first Wharram catamarans that sailed round the world were built in British Columbia in the early 1970s. There was Kiskadee, b. 46ft Oro, built and sailed by Harold and Wendy Goddard and their children. Their friends the Hembroff brothers built Piggy? A 46ft Ariki. The two boats were launched around the same time and both were sailed around the world.

Another sailor who stands out for his incredible voyage is Dutchman Henk de Velde, who in 1978 together with his wife Ginny sailed their 46ft Oro Orowa across the Atlantic and into the Pacific. On the way to Easter Island Henk became seriously ill. During this voyage his heavily pregnant wife had to sail the boat as well as nurse her sick husband. On arrival in Easter Island the population carried Orowa ashore for safety and their son was the first child to be bom to outsiders on Easter Island. Later when sailing across the Indian Ocean Orowa was overtaken by cyclone Oscar. The boat and crew survived this very severe storm and reached South Africa. The last leg to Europe was sailed by Henk alone. Ginny was no longer prepared to sail on. Henk on Orowa arrived in Falmouth in 1985, where we welcomed him just weeks after my son Jamie was born.

Ik kreeg tranen in m’n ogen toen ik dit las. Ook ik herinner me die dag zo helder. Ik liet mijn anker zakken en daar was James en Ruth en Hanneke om mij te verwelkomen. James klom aan boord, zichtbaar trots op “zijn” boot die 7 jaren weg was geweest, 1000 eilanden had bezocht, cyclone Oscar had overleefd en hij schreef later een voorwoord voor mijn boek, Ganzen trekken in troepen.

Tears came to my eyes when I read this. I too remember that day so clearly. I lowered my anchor and there was James and Ruth and Hanneke to welcome me. James climbed aboard, visibly proud of “his” boat that had been away for 7 years, sailed 50.000 miles, visited 1000 islands, survived cyclone Oscar, and later he wrote a foreword to my book.

Hij schreef:

Het verhaal van Henk de Velde betekent veel voor mij, omdat ik de ontwerper ben van zijn Orowa. Ik heb ook over de zeeen gevaren en ook daar over geschreven. Toen begon de reis van de Orowa rond de wereld tot onze basis door te dringen en eindelijk in 1985 arriveerde Henk en Orowa in de dichtsbijzijnde haven, Falmouth. Henk was levendig, fris, zeegewassen na de 3000 mijl solo van Bermuda.

Twee maanden later, geinspireeerd door Henk, besloten wij om ons welverdiende comfort op te geven en een nieuwe catamaran te bouwen die ons terug moest voeren naar de oceanen. Misschien is het beter op dit boek een waarschuwing te drukken zoals in sommige landen op cigarettenpakjes. Er zou op moeten staan; GEVAARLIJK voor mensen met een grote liefde voor de zee en persoonlijke vrijheid.

James, bedankt voor jouw inzicht en bedankt voor jouw inspiratie om mijn jongensdroom waar te maken. Pracht boek. Ook de vele illustratie met bouwdetails van de ontwerpen maken het een naslagwerk. Prachtig en nogmaals ….. Māuruuru roa ko oho riva riva a rarvo ko Make Make … zoals ze op Paaseiland zeggen …

He wrote:

Henk de Velde’s story means a lot to me, because I am the designer of his Orowa. I have also sailed and written about the seas. Then the Orowa’s journey around the world began to penetrate to our base and finally in 1985, Henk and Orowa arrived at the nearest harbor, Falmouth. Henk was lively, fresh, sea-washed after the 3000 mile solo from Bermuda.

Two months later, inspired by Henk, we decided to give up our well-deserved comfort and build a new catamaran to take us back to the oceans. Perhaps it is better to print a warning on this book as in some countries on cigarette packs. It should say; DANGEROUS for people with a great love for the sea and personal freedom.

James, thank you for your insight and thank you for your inspiration to make my dream come true. Wonderful book. The many illustrations with construction details of the designs also make it a reference work. Beautiful and again… .. Māuruuru roa ko oho riva riva a rarvo ko Make Make … as they say on Easter Island…

ISBN 978-1-907206-50-4; 216 x 216mm, 288 pages, many mono, sepia toned and colour photographs, drawings and charts, bibliography, index. Softcover with sewn binding, cover flaps and matt lamination. £25.00

https://lodestarbooks.com/product/people-of-the-sea/?mc_cid=9a34b22ccd&mc_eid=c3f43e8ac4

EERDAAGS OOK TE KRIJGEN BIJ https://www.ljharri-watersportmedia.nl/

Oct 4th Het waagstuk van de enkeling .. ( Dutch/English) ..want toen ik daar was wilde ik hier zijn, maar nu ik hier ben wil ik weer daar zijn! .. Lost again and found again in steep crests and deep trogs or in the icy silence of a frozen night …

HET WAAGSTUK VAN DE ENKELING

• ‘Ik ontvlucht de nabijheid van mensen niet, maar het is de eeuwige verre
• afstand tussen mens en mens die mij in de eenzaamheid drijft.’
• —(Nietzsche)
• ‘Me no got house; me all time live moving; light fire, make tent, sleep;
• all time go hunt, how have house?’
• —(Dersu Uzala)
• ‘Eén is alles, alles is één, de ziel zal niet sterven.’
• ‘Cooma el ngruwar, ngruwar el cooma, illa booka mer ley urrie urrie.’
• —(Aboriginal)

Het begon al dag te worden. Een bleek rood kleurde de horizon. Nog een paar dagen dan ben ik thuis. Thuis … terug in de wereld van de getemde mens. Ik word verwacht. Is het zwaar geweest¤ Ach, het ging wel… We zijn blij dat je er bent! Ik ook… want toen ik daar was wilde ik hier zijn, maar nu ik hier ben wil ik weer daar zijn!

Twee wegen. Aan de ene zijde van de tweesprong, het pad langs de voortuintjes met de bloemenperken. Het goedgeplaveide pad waar de voet geen obstakels ontmoet. Het brede pad van de orde, de goedonderhouden oprijlaan naar de dood waar de pijper van Hamelen de argeloze wandelaar binnenlokt met zijn vreemde melodic die de zachtmoedigheid heeft van het Angelus en de wreedheid van een militaire mars.

De tweede weg van de tweesprong is nauwelijks een weg te noemen. Het is niet meer dan een onduidelijk spoor dat zich kronkelend door de bomen wringt en door de wortels, de aarde en het gras.

Onderbroken en een eind verder plotseling weer herkenbaar in de vlucht van een vogel. Dat zich opnieuw verloor en terug werd gevonden in steile golfkammen en diepe dalen of in de ijzige stilte van een bevroren nacht…

LOT ONBEKEND …. het waagstuk van de enkeling.

• “I do not flee from the presence of people, but it is the eternal
• distance between man and man that drives me into loneliness. “
• (Nietzsche)
• “Me no got house; me all time live moving; light fire, make tent, sleep;
• all time go hunt, how have house? “
• (Dersu Uzala)
• “One is all, all is one, the soul will not die.”
• “Cooma el ngruwar, ngruwar el cooma, illa booka mer ley urrie urrie.”
• – (Aboriginal)

It was already dawning. A pale red colored the horizon. A few more days then I’ll be home. Home… back in the world of the tamed man. I am expected. Has it been tough? Well, it went well … We’re glad you’re here! Me too … because when I was there I wanted to be here, but now that I’m here I want to be there again!

Two roads. On one side, the path along the front gardens with the flowerbeds. The well-paved path where feet meet no obstacles. The broad path of order, the well-maintained driveway to death where the piper of Hamelin lured in the unsuspecting walker with its strange melody that had the meekness of the Angelus and the cruelty of a military march.

The second road could hardly be called a road. It is nothing more than an indistinct trail twisting its way through the trees and through the roots, the earth and the grass.

That was interrupted and a little further suddenly recognizable again in the flight of a bird. Lost again and found again in steep crests and deep trogs or in the icy silence of a frozen night …

Sep 30th Reiziger, er is geen weg, de weg maak je zelf, door te gaan. (Dutch/English) .. From the poem by Antonio Machado .. “Caminante, son tus huellas el camino y nada más; Caminante, no hay camino, se hace camino al andar.

En op een avond, toen die zee voorbij joeg, met een loodkleurig, totaal verstopte hemel erboven, voelde hij zich verloren in die grijze, kille oneindigheid, met in die oneindigheid alleen maar één bleke, fletse ster aan de hemel. Dan dacht hij aan hen, die eerder deze zee bevoeren. Toen de lucht opklaarde was de nacht vol sterren. Heel de hemel was één onafzienbaar paars-zwart stuk fluweel met opgestikte flonkerende diamanten. Dan keek hij naar die verte.Wat daar voorbijdreef was de stilte en de verlatenheid en hij proefde iets van een naderende eenzaamheid.

And one night when the sea rushed by, with a lead-colored, totally clogged sky above, he felt lost in that gray, cold infinity, with only one pale, faded star in the sky in that infinity. Then he thought of those who previously sailed this sea. When the sky cleared, the night was full of stars. All of the sky was one immense purple-black piece of velvet with glittering diamonds embroidered on it. Then he looked into that distance. What drifted past was the silence and the desolation, and he tasted something of an approaching loneliness.

Reiziger, de weg,
dat zijn jouw sporen, en niets anders.
Reiziger, er is geen weg,
de weg maak je zelf, door te gaan.
Door te gaan maak je de weg
en als je achterom kijkt,
zie je het pad dat je nooit meer zult betreden.

Reiziger, er is geen weg
alleen een schuimspoor in de zee.

“Caminante, son tus huellas el camino y nada más;
Caminante, no hay camino, se hace camino al andar.
Al andar se hace el camino, y al volver la vista atrás
se ve la senda que nunca se ha de volver a pisar.
Caminante, no hay camino sino estelas en la mar.”

Traveler, your footprints are the only road, nothing else.
Traveler, there is no road; you make your own path as you walk.
As you walk, you make your own road, and when you look back
you see the path you will never travel again.
Traveler, there is no road; only a ship’s wake on the sea.

(From the poem by Antonio Machado)

Sep 28th Over Finisterre, het universum, terug in Kampen en de polder (Dutch/English) about that place in Galicia but mostly about the universe and being back in the country where I was born …

Playa de Llagosteira is een lang strand, gelegen in de ronding van de baai van Finisterre. Het is breed. Op een honderd meter van de zee liggen lage zandduinen en daarop en daarachter groeit een naaldbomenwoud. Grote hoeveelheden wier, die door de storm van de grasbanken zijn losgescheurd en met de golven zijn mee gerold, vormen hier en daar bosjes, die er onder water zwart, groen maar op het strand gebleekt uitzien. Soms drijft er mee gespoeld drijfhout aan. Achter de lange, hoge pier ligt de haven met vissersboten. De vissers roepen elkaar dingen toe, de zilte wind waait de woorden weg. De zilte zeelucht is heerlijk.

En nu dan ? Overal hoor ik dat dit een bijzonder jaar is. Ze bedoelen dat wat ze op het nieuws horen. Maar daarnaast bestaat de aarde, tollend in het immmense heelal. We bevinden ons in een verwarrende wereld, schreef Stephen Hawking. Carl Sagan, eveneens een briljante wetenschapper, schreef in de introductie van Stephen Hawkings boek. We leven erop los, terwijl we bijna niets begrijpen van de leven om ons heen.We staan nauwelijks stil bij welke processen het zonlicht voortbrengt dat leven mogelijk maakt. Mijn reizen hebben ook nooit iets te maken gehad met het toeristische reizen. Het was altijd de wereld rond omdat de wereld rond is. Trek weg uit je land, je stam en je familie, naar het land dat ik je wijzen zal, zo luidt de roeping.

De herfst begint. Ik besluit om in het ommuurde stadje te blijven. Op een beschutte plek in de Buitenhaven van Kampen. Ik ben hier geboren. Vanaf de Kamperbrug zag ik het water naar de zee stromen. Ik heb hier een boek liggen en de eerste zin is: This is the most beautiful place on earth. De tweede zin luidt:There are many such places.

Ik kijk naar de verre verte en loop de dijk op. De wind duwt me in een richting. Ik voel de regenwolken naar me toe komen. Kijk ik naar links dan zie ik de verte van de polder. Kijk ik naar rechts: dan zie ik paden, om te lopen of te fietsen, landweggetjes, sloten en hekken. Het is een land waar ik van kan houden. Ik kan er wandelen, mijmeren en genieten. Maar het is een polder waar alles onder controle is. Een lappendeken. Een gefiguurzaagd landschap waar alle contrasten precies passen als in een puzzel. Dat is ook Nederland.

Playa de Llagosteira is a long beach, located in the bay of Finisterre. It’s wide. At a hundred meters from the sea there are low sand dunes and on top of it and behind it a coniferous forest grows. Large quantities of weed, torn from the grass banks by the storm and rolled with the waves, form clumps here and there, which look black, green under water but bleached on the beach. Sometimes flushed driftwood floats with it. Behind the long, high pier is the harbor with fishing boats. The fishermen shout things to each other, the salty wind blows the words away. The salty sea air smells wonderful.

Everyone says this is a special year. They mean what they hear on the news. But besides that, the earth exists, spinning in the immense universe. We live in a confusing world, wrote Stephen Hawking. Carl Sagan, also a brilliant scientist, wrote in the introduction of Stephen Hawking’s book. We live freely, but understand almost nothing of the life around us, and we hardly think about the processes the sunlight produces that makes life possible.

My travels have never had anything to do with touristic traveling. It was not going places. It was always around the world because the world is round. Go out of your country, your tribe and your family, to the country that I will show you, is the calling.

Autumn begins. I decided to stay in the walled town. In a sheltered spot in the Buitenhaven of Kampen. I was born here. From the Kamperbrug I saw the water flow to the sea. I have a book here and the first sentence is: This is the most beautiful place on earth. The second sentence reads: There are many such places.

I look into the distance. The wind is pushing me in one direction. I can feel the rain clouds coming towards me. When I look to the left I see the distance of the polder. When I look to the right, I see paths for walking or cycling, country roads, ditches and fences. It’s a country I can love. I can walk, muse and enjoy. But it is a polder where everything is under control. A patchwork quilt. A figure-sawn landscape where all contrasts fit exactly as in a puzzle. That is also the Netherlands.

Sep 26th De nachten zijn schitterend, met briljant maanlicht. Ik kijk over zee en voel de rust die daar heerst. Steeds weer stroop ik met mijn blik de horizon af, speurend naar vogels, vissen en schepen. (Dutch/English) .. a poem by Lord Byron and about the dream and Robin Knox Johnston and an albatros.

And I have loved thee, Ocean! and my joy
Of youthful sports was on thy breast to be
Borne, like thy bubbles, onward; from a boy
I wantoned with thy breakers,—they to me
Were a delight; and if the freshening sea
Made them a terror, ’t was a pleasing fear;
For I was as it were a child of thee,
And trusted to thy billows far and near,
And laid my hand upon thy mane,—as I do here.

                    Lord Byron

Om zichzelf te kennen heeft iedereen zijn eigen boek, waarin de geschiedenis van zijn leven staat. Herinneringen zijn door er elke dag in te lezen. Zonder dit boek des levens is een mens een momentopname.

Ik wilde kapitein worden… of eigenlijk wilde ik de wereld zien. In 1969 kocht ik het boek ‘Alleen op de wereldzeeën’ ( A world of my own ). Het beschreef de tocht van het kleine zeilschip de ‘Suhaili’, dat op vrijdag 14 juni 1968 bijna ongemerkt de haven van Falmouth verliet om deel te nemen aan de eerste solo-zeilrace rond de wereld.

Deze man was de toen negenentwintigjarige ex-koopvaardij-officier Robin Knox-Johnston. 313 dagen later was de Suhaili terug in Falmouth, haar schilderwerk afgebladerd en roestig, haar eens zo witte zeilen nu bruin en verweerd, haar stuurinrichting verdwenen, maar ze was terug en de trots straalde er vanaf. Op een dag kocht ik alle boeken over dit soort reizen bij dezelfde boekhandel… ‘Ga jij dat ook doen ?’ vroeg het winkelmeisje. ‘Ja,’ zei ik.

De nachten zijn schitterend, met briljant maanlicht. Ik kijk over zee en voel de rust die daar heerst. Steeds weer stroop ik met mijn blik de horizon af, speurend naar vogels, vissen en schepen. Ik zie vandaag, voor het eerst op deze reis, een albatros, het ontroert mij. Ik kijk naar deze geweldige zeevogel en voel mij een beetje verwant. Zal dit dier denken ? En hoe ? Zich eenzaam voelen, altijd onderweg zijn, iets missen, verlangen, berouwen ? Ik weet het niet en verwacht ook geen antwoord.

Everyone has his own book, which contains the history of his life. Memories can be read every day. Without this book of life, a person is a snapshot.

I wanted to be a captain … or rather I wanted to see the world. In 1969 I bought the book “A world of my own”. It described the journey of the small sailing vessel the ‘Suhaili’, which left Falmouth harbor almost unnoticed on Friday 14 June 1968 to take part in the first solo sailing race around the world. This man was the then twenty-nine-year-old ex-merchant marine officer Robin Knox-Johnston. 313 days later Suhaili was back in Falmouth, her paintwork chipped and rusty, her once white sails brown and weathered, her steeringgear gone, but she was proudly back. One day I bought all the books about this kind of travel from the same bookstore … “Are you going to do that too?” the shop assistant asked. “Yes,” I said.

The nights are beautiful, with brilliant moonlight. I look over the sea and feel the peace that reigns there. Time and again I scour the horizon, looking for birds, fish and ships. Today I see an albatross for the first time this voyage, it moves me. I look at this amazing sea bird and feel a little bit related. Will this animal think? And how ? Feeling lonely, always on the road, missing something, longing, repenting? I don’t know and don’t expect an answer.